Sorry about the spam.

Dear all, 

Last night malicious internet software sent a hoax email to everyone in my address book, on my behalf. Sorry about that, I hope I have fixed the problem. 

Cheers, Martijn

Afscheid nemen bestaat best.

Dan toch minstens een berichtje WAAROM er 16 oktober voor het laatst iets gepost werd op www.aurevoirmartijn.blogspot.com
Ik zal tussen de haakjes alle gegronde redenen weergeven.
( ... )
en dan nu de redenen waar ik minder trots op ben.
( luiheid, laksheid en lafheid )

Ik ga wel even samenvatten wat er gebeurd is, daarbij enkele details achterwege latend. Ik ben naar Chili geweest een week. Dat was wel roest, met de bus de Andes over. Ik wou eerst met de olifant gaan, maar Elephantcruises Hannibal dependance Andes bleek al 2000 jaar niet te bestaan en daarvoor ook niet. 7 uur lang slingerwegen over 200 hemelsbrede kilometers, (het gaat er toch om hoe LANG een kilometer is?!) met een halve Nederlander en een Noor naast je. Gezellig wel, bij aankomst afscheid genomen, en de trein gepakt naar het gevaarlijkste deel van de stad. Daar is namelijk het seminar, dat is een moeilijk woord voor een moeilijk ding. Ik weet niet eens of het seminar is in het Nederlands, in het spaans is het seminario. Verdacht weinig zin om het na te trekken.
Maar, zeg maar een huis waar de paters in opleiding hun eerste jaar doorbrengen. 3 vrienden van mij zaten daar. Tomas, Juan en Santiago. Toen ik daar aankwam zag ik allemaal korte kapsels - dat van mij was nog lang op dat moment - maar mijn lange haar gooide zo weinig roet in het eten en zichzelven in de soep, dat het de moeite van het noemen niet waard is. Achteloze verspilling, voorgaande zin.

Fijn wat gepraat met de jongens daar, gevoetbald, verteld over mijn leven, gehoord over de hunnen. (Die Atilla was geen lieverdje). En ook over hun levenslopen. 14 broers, of geeneen. Met of zonder politierapport of schooldiploma's. 'Ik luisterde naar Metal en zei lelijke dingen tegen oude vrouwtjes.' of 'Ik spijbelde om naar de kerk te kunnen.' (nou ja dat laatste niet helemaal, maar even om het contrast aan te geven tussen de verschillende seminaristen.) En toch allemaal met dezelfde roeping. Pater worden. Nog even getwijfeld om katoliek te worden, (minder moeilijkdoenerij als ik een argentijnse de hand wil vragen) maar te weinig voordelen op kunnen schrijven om mezelf te kunnen overtuigen dat de opgeschreven voordelen opwegen tegen de nadelen.
Ik ging hardlopen, door wat later de gevaarlijkste wijk van Chili bleek te zijn. Die faam heeft het tenminste. Er werden behalve steelse blikken naar mijn horloge geen nare dingen gegooid. Handgranaten, petroliumbommen, het bleef allemaal achterwege. De enige schrik was toen er iemand schoot. Een straatje uit, die had haast ofzo. De kinderen die catachese volgen bij de paters kwamen langs om samen te pingpongen en te luisteren naar een preek over een spaanse martelaar ergens in 1600, die kant op. Toen we ze naar huis gingen brengen zag het er een stuk enger uit, mensen op straat die om kartonvuurtjes staan en je nakijken. Een donker trappenhuis met wachtende drugsdealers. We begeleidden een van de laatste jongetjes naar de voordeur, hij was een paar keer lastiggevallen in zijn eigen trappenhuis. Lieve lezer, wees nou maar niet te ongelukkig dat je geen iPod touch hebt. En blij dat jij wel in een wijk woont waar de politie komt als dat nodig is.
Het laatste jongetje dat we thuis brachten, Emanuel geloof ik, is een stil mannetje van 10 jaar. Niet zo heel goed in sport, verlegen, wel pienter. Toen de deur achter hem dicht ging legden Tomas en Santiago uit dat ze hun best deden om dit jongetje te vormen. Ik: 'vormen?!'
jaaa, weet je. Hij is niet... 'bien macho' zoals dat hoort he. (echt mannelijk) We hopen en bidden echt voor hem, dat hij niet homoseksueel wordt. Persoonlijk vond ik pater Nicolas en pater Fernando ook niet echt mannelijk over komen. Het leek mij een geschikt moment om dat niet hardop te zeggen.
Dat homofobe had ik met zulke grote stierenletters bij de nadelen geschreven, dat de voordelen van katoliek worden nooit zo groot kunnen zijn als de nadelen.

4wd derbij, en uppa naar de Zee. De Oceaan. Ik kreeg een lift van een van de bekenden van de paters in Santiago. Dat was fijn, scheelde mij waarschijnlijk een uurtje of 3 reizen. Doe ik het voor. Valparaiso en Vina del Mar zijn twee steden die tegen elkaar aanliggen. De militaire regering van Pinochet heeft een gedeelte van de regeringsmachten naar het provinciale Valparaiso verplaatst, om de macht beter verdeeld te hebben over de verschillende delen van het land. Dan is er dus minder sprake van 1 centrum waar al het geld heen gaat, en niet meer terugkomt. Een mooi idee, misschien ook een van de redenen dat het met Chili zo goed gaat economisch. Het is het meest ontwikkelde land van Zuidamerika, maar dat is ook niet zo moeilijk met concurrerende maar dan net niet landen zoals Bolivia en Ecuador. Fraaie ligging aan een baai, koloniale gebouwen, vriendelijke mensen. Ik trok het heel aardig. Wat gehobbeld over de straten, geshopt, uit geweest. Een paars tshirt met drie pinguins gekocht dat eigenlijk te klein is. Dat was wel prachtig, in Argentinie werd ik door alle neefjes en zo meegesleept naar verjaardagen van mensen die ik niet kende en daarna wel. Elke week was er wel ergens een verjaardag. Was ik in Chili, ik dacht he rustig een weekje geen verjaardag. Ik kwam wat lui tegen in een kroeg die mij uitnodigden naar een verjaardag van iemand, verderop in de stad. Dat feestje werd dan gehouden in een koffiebar annex vintage kleren winkeltje. En daar kon ik fijn dat shirt kopen. Een shirt met een herinnering!

Busje erbij naar La Serena, 500 kilometer naar het noorden.  Ik vertrok 's avonds pas, en kwam op het gezellige tijdstip 01:30 aan. Toen nog, lopend natuurlijk, een onderkomen gezocht. Ik dacht aan een parkje, maar vond het risico groter dan mezelf en dan kan je het beter niet doen. Een mooi havenplaatsje met een dik hoog 3e milennium monument bovenop een schiereiland. Wel matig dat de afstanden zo groot zijn, je kan moeilijk lopen, en als je wil fietsen in Chili kan je maar beter een schep kopen om ijzererts op te graven. Met dat ijzer dan een fiets smeden, lijkt omslachtig maar je hebt dan nog eerder een fiets dan als je probeert er een te huren. Dat kan daar namelijk niet. En met de bus is het ook maar gokken of je komt waar je zijn wil. De buschauffeur zegt toch standaard: stap maar in.
'Is dit de bus naar staphorst?'
-'staphorst maar in.'

Toen een nachtbus naar Santiago de Chile geboekt, om 0005 ingestapt, je hebt al slaaptekort, maar gelukkig zetten ze vlak voordat je in slaap valt hele hele lame muziekdvd's op. Kom je aan in Santiago om 0700, niks open, een kinkhoestje, en stervenskoud, dan weet je dat alleen verwende amerikanen op zon leermoment het vliegtuig back pakken. Ik niet dus. Koffie gedronken toen dat kon en (weer) een nachtbus gereserveerd naar Argentinie. De Andes over weer, maar nu 's nachts want tijd is geld. Of beter, tijd is tijd, en zoveel had ik daar niet van. Het is ondertussen de 26ste en de 29ste vlieg ik naar Australie. En ik wou men vriendinnetje nog zien voordat ik daar afscheid van nam. tussen het moment van reserveren en het moment van instappen zaten pakweg 15 uren, die ik sightziend en etend doorbracht. En slapend even ook, was niet de bedoeling ook. Een aardige politieagent maakte mij wakker, of alles goed met me was. Jawel, en bedankt. Santiago heeft echt een toffe kathedraal wel, met een gesloten TVcircuit aldus de bordjes. Ik hoopte aflevering 24 van the Simpsons nog ergens te kunnen zien, maar er waren alleen maar religieuze beelden te zien. Nog een postkaart naar ik-weet-niet-meer-wie gestuurd. Geen idee of die ooit is aangekomen. En leuke klerenwinkeltjes, ze hebben een hele straat met vintage klerenwinkels. Ik word meestal een beetje panisch als ik teveel keus heb, een trouwerij kan ik nog wel aan : ja of nee. Of: kies een getal tussen de 1 en de 1000. dan heeft 27 geen voordelen boven 452, maar in een supermarkt bijvoorbeeld. Werd ik gebeld door een neefje of ik watercrackertjes wilde meenemen,  (ik was in een winkelcentrum vlakbij een wal-mart) ik hang op, en bedenk me dat ik best had willen weten hoeveel ik moest meenemen. Nou ja, er zal wel niet teveel keus zijn daarin. Watercrackertjes. Ik daar heen, halve marathon vanaf de ingang naar de. Watercrackertjes. Kom ik aan: VEERTIEN VIERKANTE METER WATERCRACKERTJES in het schap. Geen grap he, 14 meter kwadraat. Teveel keus. Paniek. Gelukkig kreeg ik toen ik wakker werd aan de hartlongmachine een smsje: Het hoeft niet meer, ik heb al gevonden er lagen nog WATERCRACKERTJES achteraan de onderste plank. dank.
Ik zal jou bedanken ja.
Maar veel keus aan 2e hands kleren in een straatje in Chili. Wel heengaan als je tijd hebt.

Busje er bij, naar Argentinie maar weer. De laatste dagen heb ik in parkjes doorgebracht, naast mooie meisjes (wel steeds dezelfde, maar ze had elke keer een andere handtas, dat maakte het moeilijk voor mij om het meisje te herkennen, want ik let heel goed op handtassen.) en met familie. Nog een gezellig feestje gegeven, asadootje. Laatste bedank gesprekken over de telefoon. Spullen ingepakt. Natuurlijk ook dingen vergeten. Briefjes gepost en een laatste blik geworpen op de stapel doperwten en ananasschijven verpakkingen verzameling in de hoek van de tuin. En een figuurlijk blik over de schouders naar de recentste mooiste tijd van mijn leven. Ik heb niet gehuild geloof ik, dit keer niet. Ik was te opgewonden over het dichterbijkomende Australie waarschijnlijk. Wel de ogen vochtig gehad. Dat is ook moeilijk te vermijden als je onder de douche staat. Wie gaat er nou weer douchen met een duikbril op. Mijn surrogaatmammie moest wel een traantje wegpinken. Of ja, moest, ze deed het in ieder geval. Maar je mag het ook gewoon over je wangen laten biggelen. Het is soms heel goed om te huilen dat lucht op. Net als het het vliegtuig met vluchtnummer LA933. Of steeg op, hoor je ook wel eens.

DANKWOORD
Ik dank u, Argentina, en uw volk. Voor de gastvrijheid, de zon en de herrineringen. Die ik bij me zal dragen tot ik onder een vrachtwagen kom, of tegen een bergwand aanvlieg in dichte mist. En daarna. U Argentina, bent de gastvrouw geweest van een dankbare gast, vrouwenverleidend, of jammerlijk falend in pogingen tot. Argentina, ik... He. Zijn dat tranen!? Je gaat toch niet zitten huilen he. He! ARGENTINA!

´Het einde is nabij.´ zei de stuifmeelkorrel tegen de meeldraad, bij wijze van afscheid, toen het gezoem dichterbij kwam.

Hepa. Verhalen die U in vroeger tijden door de neus werden geboord, in wit op zwart. Hieronder.

Ik was in San Rafaël, werkende in het gehandicapten opvanghuis. We zitten aan tafel, en José neemt het woord. José, 18, is mentally challenged, een stom woord, maar kan niet op het geschikte nederlandse woord komen. José wordt ook wel ´el locutor´ genoemd, dat betekent: radioman. Die kerel heeft zijn eigen wereldje, hij beeldt zich in dat hij een radioprogramma heeft, loopt altijd met een microfoon, (sommige mensen zeggen dat het gewoon een aluminium buis is met een blauwe plastic dop, maar die weten niet beter) en als je tegen hem praat houdt hij die - met zeer vaste hand – onder je neus. Hij heeft ook een paar oldschool Aviators, waar ik, zonder dat te laten merken, hartstikke jaloers op ben. En een etui, om de Aviators in te bewaren. Op momenten dat alleen de denim-baseball cap met gele letters – welke letters dat zijn is me even ontschoten – en de eeuwige groene legerjas hun werk doen. Of als het stomweg zo donker is dat je met bril op geen barst ziet.
Je ziet hem regelmatig zitten, aan een tafeltje, met de microfoon op zijn gelaat gericht, tussen twee bakstenen geklemd. Zijn lippen bewegen. Silencio. We zijn on-air. Het is best lastig om te horen wát hij precies zegt, want als je te dichtbij komt nodigt hij je uit voor zijn programma, en dat beïnvloedt gewoonlijk het thema. En dáár zijn we naar op zoek, het thema, waarover praat onze blauwogige reporter, als de radio aanstaat maar het volume op nul.
Éénmaal ben ik er in geslaagd een flinke flard op te vangen van zijn gezwam, te prachtig: ´Kijk, ik zal het U nog een keer uitleggen. Het is belangrijk dat we de inflatie een halt toe roepen, maar niet ten koste van de koopkracht van het gewone volk. Als we van 5 naar 20 procent per jaar kunnen stijgen, (hier gaat de redenering even de mist in, maar blijf luisteren) bieden we de plaatselijke aandeelhouders een compromis, het werd eens tijd na 7 maanden onrust, en hoeft de wereldmarkt zich niet ongerust te maken over devaluatie van kapitaal en grondstofvoorzieningen in dit deel van de Mercosur (de EU maar dan in zuidelijk Zuidamerika.´
Of zoiets, waar haalt die man het vandaan. De radio, zeker weten. Maar die gast ging dus een grap vertellen:
Zegt een man tegen een andere man: Zullen we thee gaan drinken?
Zegt de andere man: Maar hoe laat is het dan?
Man: 4 uur!?









Stilte ja, echt een mooie stilte.
Een andere keer komt ie naar me toe. Kruisverhoor.
Zeg, in jou land, heb jij wel eens gebarbecued?
-Jawel…?
Aha. Met vlees?
-Dat zou ik denken ja.
Kip?
-Ja. Ik heb wel een kip gegeten. Vis. Ook wel.
Oh. En betalen jullie daar voor het eten?
-… Ja.
Ok. Tot morgen hè.

Ik mis hem. Zoals ook: Danilo. Danilo Armando. Daar heb ik in 2007 ook al eens over geschreven. De vorige post gok ik. 12 jaar autistisch. Hij heeft wel eens buien, trekt zen bergschoenen uit en gooit die, liefst met hoge snelheid, hoofdwaarts, of gewoon de leegte in. Dat mag niet. Hij mag ook niet schelden, ongehoorzaam zijn, andere gehandicapten slaan, (hij slaat nooit hard, maar het moet gewoon niet) met water gooien, rolstoelen stelen, naar buiten als het koud is en hij mag al helemaal niet de zuster voor hoer uitmaken. De policy is dat hij als hij stout is moet stilzitten op zijn bed, of in de badkamer. Hij is daar nooit erg goed in geweest, en zal dat waarschijnlijk ook nooit worden, maar angst voor een koude douche is een aardige motivatie om aan de gevraagde stilzitting te voldoen. Maar hij gaat wel eens te ver hè, dan gaat hij na een waarschuwing over de schreef, en daagt je vervolgens uit om die koude douche maar eens waarheid te laten worden. Zo ook, vlak nadat hij een glas water over een bezoeker heen gooide, die daar nog minder om kon lachen dan ik. (Ik vond het een prachtactie, maar kon dat opvoedkundigerwijs niet publiekelijk onderschrijven, en zette de boze pet op). Ik, nieuwsgierig hoe het zou zijn om iemand koud af te douchen, nam de uitdaging (tot grote spijt van de stoute) aan.
[we gaan verder in de tegenwoordige tijd]
Eerst lacht hij nog, en luistert gedwee naar je boze woorden, maar naarmate de afstand tussen hem en de douchecabine afneemt, verschijnen de zenuwen op zijn gezicht. Hij begint excuses te verzinnen, wil je knuffelen, zoenen, kijkt je lief aan, en roept elke twee seconden: ´Kijk! Het raam! Kijk! De handdoek!´ , of andere random objecten. Als de kleren dan netjes in de hoek zijn gegooid, en de koude kraan aangaat, draait hij behulpzaam de warme kraan open. Lief bedoeld, maar draai hem ook maar weer dicht want de douche wil niet echt koud worden als de warme kraan aanstaat. Morgen warm. Vandaag: straf. Ik moest nog nooit zo lachen van het medelijden, het arme schaap schreeuwde het uit, ik zag niet goed of het tranen waren of waterdruppels, maar gaf hem goedmoedig het nadeel van de twijfel en ging nog even lekker door.
Maar daar maakte het harteloze beest in mij plaats voor een hartelijke bestwillende vaderfiguur. De warme kraan gaat aan, de schouders van de gekastijde ontspannen, en de doodsangstgrimas maakt plaats voor de engelachtige glimlach die wij zo van hem gewend zijn. Zoon stort zich in de armen van de hollandse vaderfiguur, wiens kleren natter worden dan bij het afzwemmen voor diploma B, maar dat deert hem niets.
Beloof je niet meer stout te zijn vandaag?
Danilo gromt iets, we begrijpen niet wat hij zegt. (Danilo en ik). We delen weer nadelen van twijfels uit, wie het wil mag het hebben, en vragen het nog een keer:
Beloof je niet meer stout te zijn vandaag?
Glimlacht weer iets onverstaanbaars, maar we realiseren ons, of ik mij, dat ik niet de persoon ben om iets slechts te zoeken in deze autistische rakker. Heb Vertrouwen in de mens om je heen, ga niet uit van de zwarte kant van de geest, maar geloof in het Goede, en je bent gelukkig.
…
Haha, had ik jou daar even hè. Nee maar dus, hij kleren aan, ik schort af, Danilo poeslief, ik trots op de zojuist verrichte opvoedkunst. Laat de goede jongen achter in de eetzaal, en rook een sigaartje. Maar dan zonder sigaar.

Verder zijn er nog konijnen gestolen, ze hebben op het terrein, helemaal achteraan, konijnenrennen. Echt ver rennen ze niet, zo´n ren is groot genoeg om in stil te staan, maar te klein om je te verplaatsen. Maar ze hadden er dus een stuk of 80, om op te eten en te huiden te verkopen, en op een nacht werden er pakweg 50 gestolen. Stom hè?

Verder was ik nog even van San Rafaël naar Mendoza geweest, er was namelijk een babietje geboren. Juan Bautista Bär heet hij. Het is de zoon van de zoon van de zoon van de zoon van de broer van mijn opa. Het achter-achterkleinkind van mijn Oudoom, die al 10 jaar overleden, is, maar toch. Het achterkleinkind van de neef van men moeder, die dit jaar 76 werd. Ik ben dus van twee generaties eerder dan hij, wat mij 3e graads oud-oom maakt. Dat kunnen er niet veel zeggen op mijn leeftijd. Goed, al mijn directe neven en 2e graads neven dan. Dat zijn er een aantal, dát wel. Maar tof, en hij werd ook gebautiseerd, gedoopt ook wel. En daar was ik bij, leuk, in een kerkje met een aardige pater en familieleden. Hij heeft blauwe ogen en is aardig gezond, aardig en gezond wou ik zeggen, maar hoe die aap melk weet te degraderen tot poep, hij stinkt als een malle, laat mij die luiers maar verschonen als ik de verantwoordelijk heb en niet eerder. Of van de Engeltjes in het gehandicapten opvanghuis. Daar heb ik minder moeite mee. Hoewel ik die ene keer toch te kokhalzen stond, met een glimlach hè, maar toch, dat heet dan liefde. Terwijl ik toch in Mendoza was, kon ik mooi even bij vrienden op bezoek, of lafjes luieren op stoelen in de zon of binnen. In de regen is lastig in dit klimaat, het is hier aan de woestijnige kant qua klimaat. Spullen gepakt, en op naar het Kamp voor Jeugdigen. Georganiseerd door de zelfde katolieke orde die de opvanghuizen stichtte. Er zouden flink wat vrienden van mij gaan, paters in opleiding, en kameraden van het weeshuis, en mensen uit Mendoza. Mijn neven Juan Martín en Pedro gingen ook. Het was op een legerbasis in Tupungato, 400 kinderen tussen de 12 en 20, 100 religieuzen, 3 nachten, 9 gitaren en weinig slaap. De eerste dag verdacht weinig gedaan, we kwamen in de middag aan, om 6 uur was er mis, waar ik fijn niet heen ben geweest, in de fitnesszaal geëmmerd met een aardige beroeps, en voor de gein zelfs wat gedaan. Daarna veel gekletst en gezaagd met wie dan ook. Ik zal even wat uitleggen. Als ik met een jongen praat hier in Argentinië vraagt hij me voor welk voetbalteam ik ben. Dat is nou precies wat me geen zak kan schelen, maar dat gaat er moeilijk in bij het merendeel. ´Voetbal? Vind jij voetbal saai? Maar je bent toch jongen? Of val je soms op…´ etc. Dus dan jok ik maar dat ik voor River ben, een club uit Buenos Aires, maar ik hou niet zo van jokken dus praat ik liever met meisjes. Die leukere vragen stellen, leukere antwoorden geven, en leuker zijn. Het liefst met 5 tegelijk. Nou ja, begon met één of twee en dan kwamen er 4 bij staan. Nou en dát, één jongen die praat met 5 minderjarige meisjes, die steeds moeten lachen om de dwaze woordspelingen van eerdergenoemde, wekt argwaan bij de kuise kampleiding. Ik kon geen 10 minuten met iemand praten zonder dat er een dikke pater de hoek om komt stormen die dringend mijn hulp nodig heeft, *excuseert zich bij zijn gezelschap* om vrij hard te vergeten bij wát ook alweer. Maarrrr dan is het gesprekonderwerp alweer vergeten, de rode draad zoek, en het originele gezelschap uit elkaar. Dat gebeurde me wel 3 keer, dat ik met laffe smoezen onderbroken werd, en toen ik het door begon te krijgen werd het echt irritant, ik had verder geen plannen, er was bijna niemand ouder dan 16, en beter mij laten praten met wie ik wil, dat mogen anderen ook. Maar het was dus echt een jongens-meisjes gebeuren, jongens links in de kerk, de meisjes rechts. En in de bioscoop. OK, jongens en meisjes apart slapen, maar je mocht niet eens in de buurt van het gebouw van de anderen komen. Saaie bende wel.

Sporten de volgende dag was ook gescheiden. Ok. Maar ik mocht me niet inschrijven voor softbal, want dat is een meisjes sport. Ik bood aan om te coachen, maar moest niet lastig zijn volgens pater Juan, en moest me inschrijven bij volleybal. Na in 3 sets wel 5 hele minuten gespeeld te hebben was ik doodop, en gaf ik er de brui aan. Ben onder valse voorwendselen naar het softbalveld gesneaked. Werd het toch nog leuk, want ik mocht scheidsen, (deze nonnen waren erg aardig) en de meisjes vonden het ook leuk. Het kostte wat moeite om boven het gegiechel uit te komen toen ik uitlegde dat softbal badminton noch golf is, dus niet op wijdballen slaan, maar lachen. ´s Middags de hindernisbaan geboekt, in estafette, 3 teams van 40, en zo´n 2 minuten per deelnemer, dat duurde aardig Steffan.
Om 7 uur was er processie, dat is een wandeling in stilte, met een beeld van een maagd of een heilige op een draagbaar vooraan, en kaarsjes en lampjes. Nog nooit zo iets saais gedaan. Het duurde maar 20 minuten, en het was om mijn nichtje Mili, die non is, een plezier te doen, ik heb zelfs geprobeerd om het leuk te vinden, nou ja leuk, ik weet niet wat het goede woord is, maar echt. Niks aan.
En ´s Avonds uitleg en inschrijven voor de excursies van de volgende dag, je kon kiezen uit 7 excursies naar verschillende bergen en heuvels. Ik en men neven naar Torrecillas, 3500 meter. Beginnen op 1850. De moeite waard, echt heel vet. Had in Bariloche al wel toffe landschappen gezien, maar met dat was met de skilift omhoog, en in Bolivia met de auto. Dit was echt klimmen met je kadaver. Lopen dan, je kon bijna overal wel zonder handen lopen, had een paar stukjes klauteren. De laatste paarhonderd meter door de sneeuw, dat was ook mooi, voegde wel wat toe. Over de organisatie was ik minder enthousiast, er was echt te weinig water mee, had zelf 3 liter maar dat is niet zoveel met 7 man. Er was wel aanmaaklimonade, dus flink wat waterijs gemaakt met sneeuw, maar toch. Één pater omhoog met zij die konden, en wie afvalt valt af. Met een aantal paters in opleiding in de schare die volgde, en een sweeper die met de langzaamste meeliep. Ik liep met Pedro en wat vrienden van hem omhoog, meer als groepje, maar tegen de tijd dat wij boven kwamen was de mis al begonnen, en het kruis al geplant. Lame best wel. Dat ik de mis miste vond ik niet zo erg, maar het gaf een beetje een ieder voor zich gevoel. Snel bovenwinds gaan zitten om niet in de verbrande kruidenlucht te zitten en een kwartiertje senseoën, (of is dat niet Intens Genieten) ik weet het niet meer. Maar toen mochten we weer naar beneden. Zingend wel. En glijdend. Judith, men kuikenbroek is aardig afgetiefd, daar mag wel een hechting of 4 aan te pas komen.
Wat was dat fijn slapen daarna op men thermoinflatable matje en eendendonzen slaapzak, ik ben echt een watje vergeleken met de kameraden die vergingen van de kou onder een legerdeken en zonder matje op de garagevloer. De Volgende dag nog wat geglimlacht naar de mensen die op bezoek kwamen, muerto waren we. En de bus geboekt naar het opvanghuis, want daar ging ik nog een weekje werken.

Ik begin op het einde af te stevenen, want ik wordt er maar gaar van, en jullie ook. Een grote mond heeft degene die dit behapbaar vond. Ik was duidelijk te lui om op spelfouten of zinsconstructie te controleren, pas je maar aan. Ik loog de vorige keer dat ik de 24ste naar Australië zou gaan, dat is de 29ste. Heb nu zelfs een ticket geboekt, en betaald, zonder omboeks. Ik ga wél de 18e naar Chile, misschien ben ik daar terwijl jij dit leest, morgen buskaartje kopen. Misschien ben ik zelfs al terug, dan is het de 25ste of later. Ik vlieg vanuit Mendoza, naar Santiago de Chile, naar Auckland, naar Sydney, naar Melbourne. Alleen in Auckland hoef ik niet over te stappen. In Chile hopelijk surfen, een maatje opzoeken, en wat paters in opleiding. De volgende post is óf vanuit Chile, óf vanuit hier weer, ik dank U voor Uw aandacht, en homies for life.
Het beste. Martijn

(Nu nog een achterlijke titel verzinnen, zucht, het is wat)

Het uitroepen van KOM NU is ten strengste verboden in de koude oorlog, in West Berlijn.

Een gecompliceerde situatie. Mijn camera is aan de overleden kant. Ik heb nog een hitload fotos die me altijd helpen bij het schrijven van de verhalen, maar die staan op cd´s, die ik hier, in de Wal Mart, waar ik dit verhaal probeer te schrijven, niet paraat heb.
Uit men hoofd dan maar. Ik zie net dat de laatste post nog uit de tijd van vóór mijn 19e verjaardag stamt, maar das niet gek, want die was gisteren. Ik wou maar geen lowlevel jokes posten, dus ik feliciteer niemand vandaag, zelfs die aap van een broertje van me niet. Vandaag niet de hond geschopt, dus dat was wel weer genoeg 4 oktober charity. Ik ben wel gebeten door de hond. Gaucho, een dikke pup die hard leert, (ik mag niet naar binnen, ik mag niet speels bijten, ik mag niet blaffen) en het nog harder vergeet, daarmee het predikaat: `hardleers´ verdienende.
Maar tof hondje dat wel. Het hondje van ´los Bär´. Ze hebben er nog één, Duke, die is stokoud maar binnen zijn lichamelijke limieten toch nog speels.

Ik lees tot mijn schrik dat ik na Bariloche eigenlijk niets van waarde heb gepost, ik kwam terug uit Bariloche innn juni, eind juni… ??

In Buenos Aires heb ik afscheid genomen van de lieven en de stouten daar. Het leven was goed daar. Koeien melken, kunstmatig insemineren, (of kijken hoe dat gaat dan) Een dagje uit naar de Rural, een dikke expo van álles dat met de landbouw te maken heeft. Ook autos en koeien dus. Geen afzuigkappen. Wat heeft een afzuigkap nou weer met de landbouw te maken. Oeehh ik heb echt men fotos nodig, mijn geheugen is een zeef met een gat erin. Nou goed een paar feestjes nog… de kerk, voor de gein nog maar eens naar de mis geweest, om mijn vooroordelen maar te bevestigen. Ohja. Ik wou men rijbewijs hier halen, je hoeft die namelijk alleen maar te kopen, dat is vrij makkelijk hier. Dacht ik. Ik bellen met de Argentijnse ANWB, zo van: gut, kan dat allemaal zomaar hier? ´je moet ingeschreven staan bij de gemeente waar je woont, en dan dat papiertje en je identiteitsbewijs laten zien bij een autorijschool, een theorietoets van 20 vragen invullen en dan 10 minuten praktijkexamen om te zien of je wel weet waar het gaspedaal zit.´

Bellende met de wegenwacht vraag ik: ´Ik heb een Nederlands Paspoort met een Argentijnse stempel voor 90 dagen, is dat voldoende?´ ´Ja, als het niet verlopen is is dat voldoende.´
Appeltje eitje dacht ik zo. Je hoeft namelijk helemaal geen lessen te volgen hier.
Ik naar de gemeente van Bella Vista, procedure van niks, alles met de hand geschreven, kopietje van men paspoort, stond ik ingeschreven bij de gemeente. Ik woon nu officiëel in Bella Vista. Op papier dan.
Ik naar de autorijschool, om theorietoets aan te vragen, zei ze van: ja hoor eens, je moet wel argentijnse papieren hebben. ´Maar die griet van de ANWB zei dat men paspoort voldoende was..?!´
Dat bleek dus niet zo te zijn, ik moest minstens een tijdelijke verblijfsvergunning hebben.
Ben nog even naar de Immigratiedienst geweest om te vragen hoe lang dat zou duren: twee maanden.. Ja dág zei ik, zo lang blijf ik hier niet. Wel dus, maar dat wist ik toen niet.

Een afscheidsfeestje gegeven, met de familie, mooi afscheid. Één uur voordat ik weg ga breken de koeien uit, die moesten in het donker gevangen worden, en in alle haast. :)
Goed, ik naar Mendoza…begin augustus of… nee eind augustus, ja, de 20ste. Goed om de familie hier weer te zien. De 24ste zouden Roberto Canale, de vader van de fam in Bella Vista, en Joaquín op de terugweg van een kamp met school (Roberto ging mee als begeleider) langs San Rafael gaan. San Rafael is een stadje aan de voeten van de Andes, waar in 1984 de congregatie van het Vleesgeworden Woord werd gesticht. Dat is zeg maar een katolieke orde, ik weet niet zo goed hoe je het moet omschrijven, maar ze hebben een school voor paters, een school voor nonnen, en missies over de hele wereld, in 27 landen hebben ze weeshuizen, ouderentehuizen, ziekenhuizen, huizen (ja ze moeten toch érgens wonen, die missioneros, missionanten, missionieten, wie het weet mag het zeggen. Bij die congregatie zit één van mijn verre nichtjes. Milagros, of haar religieuze naam: Mirakel van Amsterdam. Zij nodigde mij uit om langs te komen, zodat ik wat tijd met haar kon doorbrengen, pratend, en zodat ik de huizen die in San Rafael zelf stonden kon bezoeken. Toevallig zou de 24ste dus die school met mijn familieleden daar langs gaan, dus ik snelde de 23ste naar San Rafael vanuit Mendoza (280 kilometer met de bus) om daar de 24ste de dag door te brengen met de familie en tegelijkertijd de huizen te bezoeken.
Ze hebben een huis voor mannelijke gehandicapten en ouderen (een ander huis voor vrouwen), een weeshuis voor jongens tussen de 12 en … - totdat ze afstuderen en zelf wat kunnen opbouwen - jaar. Ook een weeshuis voor Meisjes. En een huis voor kinderen onder de 12 jaar. In de weeshuizen is minder dan de helft écht wees, de rest is uit verscheurde gezinnen, of kinderen van alcoholisten of om andere nare redenen dat de ouders niet voor ze konden of wilden zorgen. Je zou verwachten dat het een getraumatiseerde, trieste bedoening is in zo´n huis, maar niets is minder waar. Je wordt besprongen door vrolijke kinderen die vragen hoe je heet, waarom je hier bent, en waarom je zo gek praat. Of je mee gaat voetballen, of je al naar de mis bent geweest vandaag, en waarom dan niet, en of ze ook in God geloven in die kerk, en of je niet liever katoliek wilt worden, en of je dan wilt komen spelen in de hemel, want daar ga je heen als je katoliek bent. Zo worden de kinderen opgevoed. Alleen door mannen, (in het weeshuis van de jongens dan). Twee paters, en elk jaar twee seminaristen (paters in opleidingen) die een soort van stage doen, een jaar. 4 Mannen die 50 jongens tussen de 12 en 21 opvoeden, met de bijbel in de hand. Prachtig om te zien hoe welopgevoed de jongens zijn, hoe slordig, (het blijven jongens) en hoe gelukkig. Dat was San Juan Bosco, zo heet het weeshuis voor jongens. Giovanni Bosco, een Italiaan uit de… 20ste eeuw, het begin van, misschien eind 19e. Die een huis voor straatschoffies oprichtte in Noord Italië. Hij ging uit van het goede in de kindertjes, al hadden ze misschien hun leven lang gestolen om te eten. Hij waarschuwde de kinderen, lette daarna op dat ze niet over de schreef gingen, en als ze over de schreef gingen vergaf hij het ze, misschien een korte tijd voor straf nadenken over wat ze gedaan hadden. Hij beloonde goed gedrag met liefde en trots. In het weeshuis San Juan Bosco in San Rafael proberen ze op die manier op te voeden, en het resultaat is de moeite waard. Toch vraag ik me af hoe de jongens terecht komen later, of ze goede vaders worden, als ze zelf nooit een vrouw in hun omgeving hebben gehad.

Het opvanghuis voor gehandicapten en ouderen is vernoemd naar San Martin de Tours (Sint Maarten met de halve mantel, onze 11 november man). Toen we daar aankwamen met de bus vol schoolkinderen (iedereen 14 15 jaar) kregen we een korte rondleiding. Ze hebben 3 afdelingen, of eigenlijk 4. Los Abuelos, De opaatjes, mannen op leeftijd die niet meer zelfstandig kunnen wonen. Los Angelitos, de engeltjes, lichamelijk, mentaal of meervoudig gehandicapte jongens, mannen, (leeftijden 12 tot 53) en Los Chicos de la Sagrada Corazón, de kinderen van het heilige hart. Dat zijn mentaal gehandicapte jongens die zelf naar de wc gaan, naar bed, en zelfstandig kunnen eten, maar niet alleen kunnen wonen. Die hebben minder intensieve zorg nodig dan de Angelitos. De 4e zou dan zijn de jongens van de Sagrada Corazón die wel naar de gewone school gaan, maar moeilijk leren, een jongen van 17 die leert lezen en kleurplaten maakt.
Toen we daar aankwamen heb ik wat lopen spelen met een jochie, een engeltje om te zien, 12 jaar, Danilo Armando heet hij. Autistisch hoorde ik later. Hij liet me zijn bed zien, en gebaarde dat ik mocht gaan zitten. Liep weg, en kwam terug met twee ondergekwijlde handjes vol popcorn, waarvan hij heel gul de helft in de mijnen duwt. Toen mijn oom, Roberto, de slaapzaal kwam bekijken en mij zag grinniken met Danilo, zei hij lachend: ´hier heb je werk gevonden Martijn!´
De volgende dag heb ik gevraagd op het seminario, waar ik sliep, of ik nog eens langs San Martin de Tours kon gaan, om daar een dag te helpen. ´Je mag er ook wel langer blijven hoor!´ zei de neef van de non, die mijn achternichtje of ziets is. Rugzak mee, wij daarheen. En toen begon de pret.

DE PRET:
Ik werd rondgeleid over het terrein, mocht men rugzak in het huisje voor de vrijwilligers achterlaten, en mocht aan de bak. Eten geven aan de Angelitos. Brood met warme melk, laten staan tot het pappig wordt en dan suiker erbij voor de jongens die een goede stoelgang bezaten, en havermout voor diegenen die in een stoel op de gang zitten. Eigenlijk een rolstoel. En eigenlijk zitten ze niet op de gang, dan zouden ze maar in de weg staan. Of zitten. Nee, maar over het algemeen hebben de jongens in rolstoelen een moeilijk stoelgang, omdat ze nauwelijks bewegen. Pappetje gezien, kastje dicht. Het kastje van de medicijnen dan, want die moesten ook gegeven worden. De zuster doet dat. Meer dan de helft van de jongens is epileptisch, en veel krijgen ook kalmeringsmiddelen, of tegen convulsies, dat ze niet zo trillen. Tussen 5 en 7 was er wat tijd om te praten met de andere vrijwilligers, toffe gasten, een Chileen, één uit San Juan, een provincie uit de buurt, met hem dronk ik altijd máte. En Daniël, een jongen uit San Rafael, die studeert en tegelijkertijd de opaatjes helpt.

Ik zal vertellen hoe een dag er voor ons uit zag. Zijnde vrijwilligers.

Om 7 uur ´s ochtends begint de mis, dagelijks. Deze mogelijkheid werd gretig niet door mij aangepakt, beter tukken denk. Om 8 uur hop ik langs de keuken om de broodpap en havermout op te halen. Met het karretje naar de eetzaal van de Engeltjes, en uitdelen maar. Uitdelen maar is geven aan de jongens die aangekleed zitten te wachten, druppelsgewijs (ze worden één voor één gedouchet en aangekleed) komen ze binnen en dat geeft mij de tijd om ze te eten te geven terwijl David en Jorge douchen en aankleden. Meestal zijn we tegen 0930, 1000 klaar, (DUIzend!?!??) en kunnen we zelf ontbijten. Dan zijn we vrij om te doen wat we willen, studeren, hardlopen, spelen, zingen, breien (alleen dat breien heb ik niet zo vaak gedaan) of een mateetje drinken. (Dat wel, dagelijks). Ook wel namen we wat jongens mee wandelen, of een mannetje die in een rolstoel zit maar nog nét kan lopen overeind helpen en wat oefeningen doen.
Om 1200 hoppen we weer langs de keuken om de warme lunch op te halen. Kan van alles zijn. Rijst, Groente, Aardappels, Pizza, Puree, Pasta, Polenta, (soort van maispap) Pollo (kip) Procila (nee grapje dat betent niks) of soms zelfs Pauw. (leugens!)
Twee borden in één hand, twee lepels, en twee rolstoelen voor je neus en zingen maar:

Oohooowooowowo Juaaaan
Eeheeet je bordjeee leeg
Pampadampidoebidwah wah wah
Wat eet jij langzahaaaaaaaam
Teeeenneneneneen Woehoeeee!
Pascuaal! Met je dikke neuheus!
Federico gaat met je zuss trouwennnnn!
Padipapadiwoenununuuu
WoooW!

Dat was lachen wat ik je brom. Dán: naar bed naar bed. Er zijn er een paar die niet slapen tussen de middag, maar de rest doet een siëstaatje. Trui uit, en tukken maar, check je later homies for life, see you at 1600!
Als iedereen in bed ligt eten wij zelf de lunch, lekker, en dan tot 1600 weer lamballen met de kinderen die niet slapen, een mateetje, hardlopen, zagen, Spaanse les geven aan de Amerikaan die kwam vrijwilligen, of een enkele keer zélf slapen.
Om 1600 iedereen weer uit bed jagen, de kieteldood geven aan een hulpeloze rolstoelman, en flink donderjagen met de kinderen. Is nog best een uitdaging, het is verdacht lastig in te schatten wanneer het alleen voor ons leuk is, maar de spelletjes eindigen altijd met een lach van twee kanten, of drie zelfs, als de zuster die haar kantoor naast de slaapzaal heeft komt kijken waar die herrie vandaan komt. Broodpap en Havermout, medicijnen, en liefde voor de Engeltjes, onuitgesproken, maar overvloedige dankbaarheid voor ons. En daar doen we het voor.
Om 1800 is er weer een mis in het kapelletje, die ik om de één of andere reden altijd mis. Ik zit dan te chillen met een boekje in de hand, en een oogje in het zeil. Bij de Angelitos, want Jorge, die tussen 0730 en 1530 zijn oog in het zeil houdt, is dan al lang en breed naar huis. Jorge is werknemer in San Martin, hij wordt betaald door de overheid. Om 1900, als ik danig doorgechild ben, kunnen we de Pasta of whatever het avondeten ook zijn mag, bij de keuken boeken, en na het bidden mag er gegeten worden. Wie klaar is met eten mag naar de WC en moet naar bed. Soms moeten ze zelfs naar de WC, maar ze mogen nooit naar bed. Nee, wacht... Het is nooit dat ze naar bed mógen, ze móeten... ja: ze mogen altijd, ze moeten zelfs.
´s Avonds donderjagen we altijd nog een tijdje, kloppen op de ramen en schreeuwen: ´HERMANO JESÚS!´
Broeder Jesús, dat is één van de religieuzen die daar werkt.
Danilo Vilchez, een autistische jongen van 17, met het voorkomen van iemand van 12, gilt het dan uit van angst, roept van onder de dekens heel hard: NEE! En komt dan glimlachend weer te voorschijn. Of als je hem zachtjes in zen arm bijt, gilt ie ook heel hard, en zegt NEE NEE ik WIL NIET MEER! Maar duwt vervolgens zen arm bijna in je mond, omdat ie nog een keer gebeten wil worden.

Of Buda, de Down guy (who´s down with the downsyndrom dudes!?) die al 47 jaar oud is, en hoogtevrees heeft. Hij is echt de coolste, praat nooit, behalve als je zijn bed bij het voeteneinde optilt. Dan gaat hij rechtopzitten, grijpt zich stevig vast en roept: Mamaaaaaa! Jesse (de vrijwilliger uit Detroit) en ik hebben ruzie over wie hem meeneemt naar huis. We willen hem ook een keer meesmokkelen naar een discotheek ofzo, en dan meeliften op zijn coolheid.

Danilo Armando, 12 jaar jong, ook autistisch, heeft zijn gehoorzaamtijd er nog niet op zitten, Ja zeggen en Nee doen, die frase IS Danilo. Maar vette scenes naspelen uit de Chavos, een mexicaanse kinderserie, of gewoon een knuffeltje verkopen. Stomme liedjes verzinnen of giebelen tot hij in slaap valt. Echt een engeltje. Komt hij naar je toe: ´se meó.´ ´hij heeft zich beplast.´ ik: wie? Wie heeft zich beplast?! Hij: ´Danilo. Vamos al baño, naar de badkamer.´ Haha hij is echt master.

Tegen 2030 gaat het licht uit, bidden we dat ze de volgende weer in gezondheid mogen opstaan, of worden opgetild. Ik kan nog wel wat verhalen ophangen over hoe NOICE de angelitos zijn, maar dat bewaren we voor de volgende keer. Net zoals het verhaal over
*het al te katolieke lentekamp waar ik heen ben geweest,
*die keer dat de konijnen gestolen werden, en mijn
*terugkeer naar Mendoza.
*de doop van Juan Bautista, het achterkleinkind van de neef van men moeder.

Ik krijg een laffe arm van het typen, ben 3 uur 46 onderweg aan deze computer, en heb honger als een paard. De hadjebijmoetenzijn verhalen laten we nu achterwege, en de volgende keer ook. Had je bij moeten zijn.

Oowww. Donders. Vergeet ik bijna te vertellen wat de plannen zijn: de 18e peer ik hem hard naar Chili, om bij het patersopleidingsbrainwashing unit langs te gaan, daar ken ik wat lui, en wat van Chili te zien. Dan maar naar Australië, dat zou de 24ste wel eens kunnen worden. Ik ga echt, hoor! Chauww!!!

oehja, fotos, ga dáár maar eens achteraan. Met je hoofd.

Bah, gewoon fiaca om te schrijven wat er gebeurt hier, dat moest er maar eens van komen. Nu niet, ik moet er als een haas vandoor. Laat ik wel weten dat ik de 18e ongeveer naar Chile ga en dan de 23ste naar Australië. Dat voor nu. De groeten.

Wie zoet is is lekker wie stout is een koe.

Zo lieve neven. Ik houd mijn spreekbeurt over de afgelopen tijd.

 

1.

Waarom houd ik mijn spreekbeurt over de afgelopen tijd?

Antwoord.

Ik houd mijn spreekbeurt over de afgelopen tijd omdat ik ben weer terug in Buenos Aires. Ik heb een fijne, belangrijke tijd achter de rug. En voor de boeg, laten we wel wezen.

 

Ik was dus naar Bariloche (1600 km naar het Zuidwesten, tegen de Andes aan) gegaan met het idee te werken te snowboarden en uit te gaan. Ik heb niet gewerkt en ben ook niet uitgeweest maar ik heb wel gesnowboard :)

Hoogtepunten van 17 dagen kou en wind waren onder andere Piedra de Condor, 1850 meter, Nubes, 2100 Meter, en Punta Princesa, 2150 meter.

 

Bariloche is een door Zwitsers gestichte stad, aan een enorm meer, 700 meter hoog ongeveer. Aan de voet van de Andes, bergruggen met besneeuwde koppen in de nabijheid. Er staan flink wat lelijke gebouwen, cheape vakwerkkopiën en chlets. Veel roodgelakt hout en imitatieoostenrijkers. Niet mijn stijl. De stad zelf is dus best wel lelijk, maarrr toplocatie dus de mensen komen. Het is ook aardig duur, een kilo uien kost twee keer zo veel als in Bs As. Als de wind uit het westen komt komt hij dus uit de bergen, is koud en onstuimig. En hard. Oostenwinderige dagen zijn de relaxede dagen. Zonnetje, graadje of 9, heerlijk. 1 uurtje van het centrum ligt het skidorp Cerro Catedral, waar je ook kan snowboarden hoor. Een staplaats in de bus van Bari naar Cerro kost bijna 1 euro. Een zitplaats ook, maar die waren er nooit als ik instapte.

 

2.

Wat is er duidelijk geworden in deze tijd in Bariloche?

 

Antwoord:

Wat er duidelijk is geworden in deze tijd is dat ik ben zekerder van mezelf in wat ik weet en wat ik wil.

´Me volvió el ganas a irme a Australia.´

De zin om naar Australië te gaan is bij me teruggekomen. Ik blijf dus niet tot en met Oktober in Argentinië, maar slechts tot begin September. :S

Blijf hier twee weken in Buenos Aires, ga dan naar Mendoza, ook aan de voet van de Andes, maar een stukje naar het Noorden. Daar blijf ik een tijdje, zeg een week of 3, ligt eraan, dat weet ik nog niet zeker. Zal een weekje doorbrengen bij Milagros Bär, een non in een klooster 200 km zuid van Mendoza. Ze heeft zich laten omdopen tot Mirakel van Amsterdam. Zij is nu al anderhalve maand voor mij aan het bidden dat ik tot het katolicisme bekeer. En het begint te werken, stukje bij beetje begin ik toe te geven, alleen dan net niet.

Ik zou als ik haar was bidden dat ik piloot word, daar is namelijk nog wel kans op, en dat geeft meer voldoening lijkt me.

 

3. Ga je ooit nog eens naar Australië?

Antwoord:

Ik ga ooit nog eens naar Australië. Als ze me zat zijn in Mendoza, of ik hun, of ik het, move ik naar Chili, justo aan de andere kant van de Andes. Mezelf informeren over mogelijkheden om te werken op een schip dat naar Australië vaart, of passagieren, ik weet niet wat er kan. Ik geef mezelf ook niet bijzonder veel kans. En als het niet kan dan vlieg ik gewoon naar Australië. 

 

4.

Heb je nog leuke dingen gedaan in Bariloche?

Antwoord: ja.

Ik heb bijvoorbeeld men pols gekneusd. Ik deed een 1080º in de halfpipe daar, en alle vrouwen werden helemaal wild en ik moest ze van me afslaan zoveel waren het er. ´Martín, qué lindo que sos!´ ´Me quiero casar con tí.´ En een paar jongens vroegen me of ik ook zussen had, en toen ik ´nee´ zei pakte één van de jongens dat niet zo goed op en brak hij expres men pols.

 

5.

Heb je nog meer te vertellen dan stoere leugens?

Antwoord: ja.

Ik heb bijvoorbeeld men pols gekneusd. Ik was gevallen met snowboarden, ging als een linke gaucho nog een piste af, en vroeg aan een mooi meisje met een wit kruis op haar rode skipak of het haar verstandig leek dat ik naar beneden ging om even langs de dokter te hoppen. Dat leek haar niet verstandig. Ga jij maar met de slee naar beneden. Vet lelijk, werd ik in een oranje slee gelegd met dekentje en al die ongein en iedereen keek naar me, maar dit keer niet: ´mooie voorbijganger, wil je met me trouwen?´ maar eerder: ´deksels. ben je ernstig gewond?´

Gipsje erom, 15 daagjes, alles weer goed. Niet te moeilijk doen. Pijnstillers zijn voor fachas.

 

6. Nog wat losse flodders.

 

*ik zag een straatgitarist met een mondharmonika. Ben even naast em gaan zitten om te luisteren, hij bakte er wat van. Even relaxed zitten praten, ik heb zijn gitaar bewaakt toen hij sigaretten ging halen, en hij nodigde me uit om naar een bar te komen waar hij zou gaan spelen. Hij is op weg naar Ushuia, de  zuidelijkste stad van de Wereld. ook El Fin del Mundo genoemd. Steeds als hij genoeg geld heeft gaat hij een stad verder. Ik ben zijn naam vergeten...

 

*Ik ben uit eten geweest met de ex van de broer van de man van de dochter van de neef van men moeder. Ontzettend aardig mens. Heb een milanese besteld, zo groot als een vliegdekschip. Echt flink lekker. Ik kon de frietjes erbij niet op.

 

*Ik ben wezen kunstschaatsen op een binnenbaantje. Er was een mooi kunstschaatsmeisje, die mij alles uitlegde, ik deed het in één keer goed, en aan het eind van de dag wonnen we het Nationaal Kampioenschap, alleen dan zonder dat kampionschap, en zonder dat ik alles in één keer goed deed. Maar wel in 5 keer of zo, ik kan nu achteruit schaatsen, een 8 schaatsen en eruit, alleen niet op de achterruit schaatsen, daar is ie wat schuin voor. En vooruit schaatsen en dan springen en achteruitschaatsend landen, en op één been schaatsen en bochten maken, alleen kan ik niet zelf uitmaken welke kant op die bocht is. Dat ligt er steeds aan. Er was nóg een kunstschaatsmeisje die misschien wel nóg mooier was. Maar dat biedt jullie weinig voordeel.

 

*Ik hoorde dat mijn vrienden die op vakantie in Hongarije zijn zijn opgepakt. Ik geef niet teveel details, want de details die ik heb vertrouw ik niet, die komen namelijk van henzelf.

 

Genoeg. Gegroet. Ga Goed.

 

Voor de gein staan de fotos onlein voordat het verhaal erbij staat. Dág!

 

 

 

 

 

 

Als jij n Ar Gent in ië Belgische provincie gaat ben je in België.

maandje van de kaart geweest. of de te lui om te posten. te lui waarschijnlijk. daar komt bij dat ik niet bijzonder veel heb uitgevoerd. Mijn spaans gaat als de brandweer. Het komt mij voor dat ik die zinsnede eerder gebruikte, maar zoals deze zin, komt ook de brand weer. Altijd op tijd om de brand te blussen. Zo martijn? een nieuwe vlam? wat valt er te blussen?

daar komen we later nog eens op terug.



Ik kan wel wat random gebeurtenissen vertellen.

Zo ben ik naar een guitarreada geweest. Echt relaxed dan komen mensen bij elkaar in een gebouw en wordt er getokkeld en gezongen. En bier gedronken. En gepraat. Heel fijn is dat. Ik heb wat geluidsfragmenten en filmpjes die op het één of andere moment geupload zullen worden. What´s more.

De bisschop is komen eten. Een fijne asado met een geslacht biggetje.

Er vloog een hercules over.

Oom Dick, 75, mat Agustín met pingpong. Mij ook.

Verder ben ik naar de 80ste verjaardag geweest van Hannibal. Hannibal is de vader van Sylvia. Sylvia is de schoondochter van de neef van men moeder. Hannibal heeft 12 kinderen. Waanzinnig feest, 110 mensen min of meer, allemaal familie :) ook dáár de gitaar uit zijn hoes. Mooi werk. ohja nu weet ik weer wat er was, van de Canales, waar ik slaap, zijn de 4 oudste mannen, papa, nicolas, agustin en gonzalo naar Cataratas, de watervallen waar ik eerder was, om te zingen met het koor waar ze in zingen. Ik bleef achter als vaderfiguur en molk de koeien tweemaal daags. Dat was fijn om te doen.

Kennis gemaakt met Milagros, een dochter van Sylvia en Robert, die non is in een klooster in San Rafael, in het Westen van het land. Ze bidt sindsdien dagelijks voor me dat ik bekeer tot het katolicisme. Het doet me wel wat dat iemand die je net ontmoet zoveel om je geeft. Bij zonder.

Hmm nog wat in de stad rondgehangen.

Men schoenen viesgemaakt. Veel met de kinderen rondgehangen. De kleine Prins gelezen in het spaans. Veel gelezen in het spaans. Er werden puppies geboren. 5. Nicolás is nu ook begonnen met bidden dat ik katoliek wordt. Ik hoop dat het niet teveel energie kost om te bidden, want het kan nog wel even duren, en dat dan dagelijks...

9 Juli is onafhankelijkheidsdag. De vrijdag ervóór werd op de school van de neven werd een folklore act georganiseerd, elke klas had een chacalero of een tango of een wat dan ook ingestudeerd. Ontzettend schattig de kleinste kindertjes met allemaal de traditionele kledij uit verschillende delen van het land, en het volkslied allemaal meezingen. En in nette rijtjes staan en zo. Mooi werk.

9 Juli zelf sneeuwde het. Voor het eerst sinds 1919. De vader, Roberto had nog nooit zo iets gezien. De kinderen ook niet. Ik ook niet. Besneeuwde palmbomen. Gekkenwerk. Bedenk dat we op de geografische breedte van Spanje zitten, maar dan aan de andere kant.

Ik ben nu in Bariloche, dat is aan de andere kant van het land, aan de voet van de Andes, en een stuk naar het zuiden. Het is hier prachtig, vooral het weer. Maar dan het weer niet. Nee, vandaag regende het. Dat is saai. Maar morgen proberen te snowboarden, en deze middag ga ik naar een achterneef van Roberto, de pipa van de Canales. Wie volgt het eigenlijk nog met de namen. Ik heb verdacht weinig zin om een overzicht te maken van de familie en wie en zo. Maar die zin die komt nog. Die achterneef is de gerent van Llao Llao, het belangrijkste hotel van de stad. Ik hoop één dezer dagen werk te vinden, in een restaurant of een hotel of iets in die geest. Een combo met snowboarden en werken zou relaxed zijn. Voor een maandje of wat. Ik ga trouwens nog wel langs Bs As om beschaafd afscheid te nemen van Oom Dick, een feestje te geven, en een apparaatje op te halen. Dat wordt waarschijnlijk een weekje of zo. Ik gok dat ik in Oktober richting Chili ga, om een boot te zoeken naar Australië.

Ik zit in een hostelletje met allemaal Buenos Ariërs, gisteren de halve finale van de Zuid Amerika Cup gezien, Argentinië Mexico, 3-0 gewonnen hehe :) Vamos Argentina! En een zo´n gast bood aan om ook voor mij te koken, hij had teveel lamsvlees gekocht. Helft Helft, die gast kan koken, daar werd ik helemaal niet naar van! Fijn vleesje en frietjes met knoflook ui en paprika, en een slaatje van tomaten en kaas. Daar doe ik het voor!

Is het toch weer een langer verhaal dan ik dacht geworden. Maar opdat we elkaar niet uit het oog verliezen, hier een knipoog. Hmm ik bedacht de grap maar heb geen zin om het uit te werken. Dat doe je zelf maar even. Ik ga een boek zoeken. Chau! Un beso, Martijn

Zwartwerken: Als je dealtjes met douane moet maken, is de grens bereikt.

Oye locos,

 

Een grapje in het spaans. Si vi cerveza tomé cerveza, si no: vi no.

Wat een zaagbende weer hier, ben uitgeweest met de blonde leuke uit holland. Ze liet me caipirinha proeven, en betalen uiteraard. Was goed. Het was meer. Namelijk maandagavond, en dan is het druk in uitgaansland. Er waren 8 mensen in de discotheek. Maar wel 8 dansende mensen. Waaronder een gast die ik 22 schatte en die 33 jaren op zijn kerfstok had, waarvan 3 maal 11 in vrijheid. Ik kwam de amerikanen die ik eerder die dag had gezien tegen, en de canadese. Ik stond met de jongen de praten, die 2250 dollar per maand betaalt voor zijn appartementje in NY, zen vader dan, toen Yvetje naar buiten kwam met de mededeling dat ze naar huis ging. Ik loop wel even mee, is het ver?

- Nee je hoeft niet mee te lopen, het is maar 2 minuten.

Dan is het al helemaal geen bezwaar dat ik even meeloop? Dunkt me?

-          Jawel.

 

En toen begon ze te lopen. Stuur een smsje als je thuis bent! Zei ik nog. Ja! Zegt ze.

Ik liep terug naar mijn boarding house, dat om 0100 het hek sluit. Nou. Het hek was van de dam. Het was 0400 toen ik het slot optilde en het hek opendeed. Donders voordeur dicht. Zou ik dan toch ergens anders slapen? Achterdeur. Die is wel open. Kamer in gelopen. Slapen. De volgende morgen een bus gepakt naar het park weer, mooie dingen gezien zoals geen toekan. Nog even naar het Sheraton om te vragen of Yvetje er is, dan kan ik nog even doei zeggen. Yvetje was er niet. Ik loop het hotel uit en wordt gebeld door Yvetje. Hoy! Waar ben je!? … Ik kom net uit het Sheraton gelopen. Jij? … In bed! Ze belden me net waar ik bleef! … Dat zou ik verwachten ja als je niet op komt dagen. … Hij belde en vroeg: kom je nog werken, en ik zei ´nee´ en toen hing ik op. … En hoe voel je je nu na zo´n botte actie. … Ik moet even bellen! … *hangt op*

 

2 minuten later.

Hoi! Help, ik ben zo dom! … Omdat je niet naar je werk bent gegaan? … Ik heb gezegd dat ik wel kwam werken. Van 1500 tot 2359. … Dat is dom ja. … We kunnen wel koffie drinken? … Dat is fijn.   *hangt op*

 

40 minuten later.

Hoi! Je moet me echt vertellen wat we gedaan hebben gisteren! … etc etc. Etc. …. Etc. …etc Dat was een mooi verhaal. Héle fijne capuccino op een warme dag, een terras en een schoteltje, in een shirt en de zon. Met kaneel, suiker en genoegen. Vol le melk en goede moed. Zagend en kleppend. Emmerend en vleppend.   *hangt op*

 

De was dan he, ik had een vochtig t shirt, die heb ik maar even opgehangen. TOTDAT! De bus kwam, want daar wou ik in mee. Shirtje ingepakt. En de bus naar Concordia geboekt. Imagine: Je zit op een terrasje, een stoel en een middag in de zon etc. Je stapt in de bus. Kijkt een film. Slaapt. Stapt uit de bus. Het is donker, en 3.5 graden onder nul. Het is mistig. Een man pakt je koffer aan en je moet nog eens 30 peso´s betalen om naar de stad komen. Naarrrr. Brrrrr. Staat tegenover dat je een hotel kan binnenlopen, voor één nacht betalen, en twee keer erin slapen. ´s ochtends en ´s nachts.   

 

Maar WAT deed je dan in de tussentijd, lui en onbetrouwbaar gnoompje? Welnu, ik boekte de bende naar Uruguay. Het kostte me flink wat moeite om achter wat achteraf bleek onbetrouwbare informatie te komen. Vooral incompleet. Je moet weten dat ik op de televisie brandende autobanden en een brug zag, en dat ik hoorde dat de   brug naar Uruguay bij Concordia om de tijd voor zoveel tijd werd dichtgegooid. Dat was de informatie die ik had en ik had al oorlogsjournalist visioentjes met haarscherpe fotos van de woedende papierfabriek oppositie, tranend van het gas, en opgefokt door de joelende menigte stenen gooien zoals het in andere gebieden van de wereld betaamt te beraadslagen.

 

Jochie toch, je woordenschat?

Begraven. Maar ik heb een kaart. Gezonden. Naar huis! Goed he.

Ohja ik naar Uruguay met de bootje. Cruizen daar, te voet dan he. Nou, stempel gehaald maar verder was er barstensweinig te beleven. Toen wou ik terug. Ik wou niet weer met de boot want ik wou de brug zien. Maar die bleek een Ktje of 7 naar het Noorden, upstream gelocaliseerd te kunnen worden. En je mag er niet te voet overheen. Rijdt er soms een collectivo langs, een stadsbus. Nee, alleen de internationale bus. Die pegels kost. Of mango´s zoals ze hier zeggen. Zucht, en wanneer gaat die bus. Des avonds. 2030. En hoe laat is het nu. 1800. Gelukkig was er een bioscoop naast het busstation, dus maar even Pirates of the Carribean 3 gekeken, behalve de eerste 3 minuten en behalve het einde. Want toen ging de bus. En de brug bleek niet de brug te zijn die ik eerder zag, maar eerder een soort stuwdam die een weg had bovenop. Die ze dan afsloten, om de uruguayanen onder druk te zetten vervuilende papierfabrieken te sluiten. Saai. Maar wel Uruguay aangeraakt.

 

Snel de Luuk Burgers gebeld – de vriendelijke jongeman op wiens naam ik een gala betrad eerder het vorige jaar – om te vragen of we eindelijk eens wat zouden gaan afspreken in zijn dorpje, ik was in de buurt, of het mijne. Wel, ik ben net op vakantie in Ushuaia. Zegt die aapje. In de zuidelijkste stad van de wereld. Het is maar 4000 km. Dag Luuk. Fijn dat je er voor me was jongen.

 

Dan maar een bus naar Buenos Aires. IS HET NOU AFGELOPEN!

De bus reed. Bij een gruwelijk ongeluk zijn geen papagaaien omgekomen.

 

Thuis. Zo voelde het een beetje. Terug in Canale Casa.

 

 

 

Jongetje: heb je dingen gedaan die je wilt vertellen? Ben je naar Buenos Aires het centrum geweest?

Ja.

Ik ben naar het centrum geweest. En daar heb ik leuke dingen gedaan. En het was mooi weer. En de autos waren talrijk. Verder hou ik mijn spreekbeurt over koeien.

1.

Koeien hebben tongen. En die kan je eten.

2.

Dit was mijn spreekbeurt. Over koeien.

 

Heeeeet begint een beetje random te worden, ik heb figuurlijk in mijn oor gefluisterd gekregen dat het bij tijd en wijlen moeilijk te volgen is. Snel naar een echt verhaal. (Ik heb trouwens wél echt koeientong gegeten en dat was best lekker.)

 

DE AMERIKAAN.

Ik belde op een zondag een mannetje op die ik eerder had gezien in Iguazu. De watervallen. What´s up? zeg ik nonchalant.

``Een vriendinnetje die bij mij logeert heeft mij ingesloten, ik kan mijn kamer niet uit ik kan het gebouw niet uit, ik kan haar niet bereiken, en ik heb maar één sigaret. I am not a good person right now, that´s up.``

O. En wat ga je daar aan doen?

            ``Njjjjjjj.``

Ok dan, he ik kom vanavond langs en ik blijf slapen ok?

            Zodra je er bent vind ik het fijn. Tot gauw!

 

Ik daarheen, bijdetijds dat ik daar was controleerde ik telefonisch of de vrouw de desastreuze gevolgen van haar wandaad reeds had rechtgepraat. Dat was zo. Fijn Jameson gedronken. Rémon, ik hout van je. En gepraat, en muziek geluisterd. Je moet weten dat de Amerikaanse linkshoofd New Yorker uitgesproken homofiel is waardoor ik eindelijk een keer over kleren kon praten. We – hij, de chineesamerikaanse vriendin op bezoek, en ik – besloten em maar een flink te boeken en bezochten een cafétje om een - onder de mannen zeer populaire blond en blauwe - vriend van de amerikaan op te zoeken. Hij had een zwaar verhaal over een colombiaanse vriend met wie hij eerder die dag nog had gezoend en die zojuist door hem betrapt werd op huilen in de wc na een lijntje of twee. Je bent clichée of je bent het niet eh. :) Die jongen moest dus even een flinke bijlage krijgen. Over de telefoon. Later. Niet waar ik bij ben. Heb nog wel even gevraagd of de cokesnuiver er was, ik dorst hem graag een hand te geven. Want ik had nog nooit bewust een cokesnuivertje gezien. Hij was er. Nou het was niet grappig kan ik je vertellen. BEGIN NOOIT AAN COKE WANT JE WORDT ER LELIJK VAN! (even de schijn opbouwen dat ik zendelingenwerk verricht, zoals Johan Jakob Bär destijds. In de 19e eeuw.) Daan, ga je gang jongen want je hebt niets te verliezen. Maar vooral Nicky en Monica beter niet. Monica is nog de labielste van die twee, die zie ik nog wel afdalen naar een schoon oppervlak met witte lijnen. Of op een lepeltje kan het ook geloof ik. Met een vlammetje, maar dan heet het anders.

Krek, zo is´t.

 

Tijd voor een enter. oeh lange paragraaf.

 

Ohja, fijn gepraat met de liberalen, Space Invadors gespeeld, en de hollandse kroeg bezocht. Dat was wel grappig., toen er 27 hollanders van de, aldus een dronken haagse, erasssmusss unifersiteit binnenkwamen. Ik was weer de kleinste van het stel hoor. Ik voelde me thuis. Dat was trouwens de enige factor die me thuis deed voelen, de barmannetjes waren argentijnse langharen, en ze hadden beslist geen beerenburger. Bols Genever, dat wel. Bier van de tap bleek waterig Budweiser. En het decor was van plastic. Maar wel mooi plastic.

 

En des nachts gaan slapen. De volgende dag wat gehaft in de stad, gebouwen gezien, bankje gezeten, naar de paardenrennen, men telefoon laten stelen, en weer geslapen bij de goede vrind. De volgende ochtend met een duitse afgesproken die er met mij een fijne nietsnuttige dag van wist te maken. Aan de Rio de la Plata gezeten tussen de keien en de condooms. Leuk spel wel om stenen te gooien op condooms zodat je ze niet meer kan zien. Laat het de katolieken niet horen. Dat is trouwens wel een beetje vermoeiend, om niet in discussie te kunnen gaan als je weer eens moet aanhoren dat homofilie een ziekte is en dat de mensen die christus hebben vermoord geen land verdienen. Ik kan bijvoorbeeld niet vertellen dat de jongen bij wie ik logeerde homo is, zonder te horen: ´wat smerig´ en ´hoe heb je dat gedaan,´ en ´waarom.´ matig matig. Zaag. Ik begin er gewoon niet meer aan, om hun niet voor het hoofd te stoten, en omdat ik er niets mee bereik.

 

Wat zijn er nog voor leuke dingen… ohja, de verjaardag van één van de nichtjes hier, 19 werd Belén. Dit is het taartenland, ik zweer je. Zo lekker! Er was meer lekker. Maar zo praat je niet over meisjes. Het bier. Het bier was lekker.

 

En ik heb Agustín (19) vergezeld naar het platte land, om kippen te halen voor de kippenhandel van Miguel, de papa van Belén. En eieren. Dat was leuk. Overal vragen ze waar je vandaan komt en waarom, ondertussen ken ik men verhaaltje wel dromen en ik heb zin om eens flink te jokken, bijvoorbeeld dat ik uit Congo kom en hier ben op zakenreis om zonnestralen te verkopen, en dan hopen dat ze het slikken, maar de beleefdheid wint het vooralsnog van de paljas. Die lekker warm is en ik dus regelmatig aantrek, zoals in de klas bij Joaquín. Ik werd door eerdergenoemde neef uitgenodigd om de Engels les bij te wonen. Ik daarheen, de helft van de meisjes was er niet omdat ze een hockey toernooi hadden. Maar beetje gezwamd in het Engels, die kinderen praten bijna nooit met buitenlanders dus dat was leuk voor ze. De veel leukere les kwam vandaag, toen ik min of meer voor de klas stond, verhalen vertellend over de kolonisatie van afrika. Muisstil was het. Steekt een jochie van 12 zen hand op. Ik verwacht een geplaatste opmerking over kolonialisme van italiaanse zijde, in controverse met het exodusiaanse B leid op de indamming van maffi A:

Do you have a playstation 2?

 

Voor de klas…. Wie weet hem nog de overheidscampagne. Die slagzin zoek ik.

 

Ik kap ermee het duurt te lang en jullie moeten naar bed. De fotos komen vanzelf. En daarna. Alaaf.

Matige bendeleden wissen mijn verleden.

Beroofd? ach jongen toch. Nee. Niet beroofd, maar bij ongelijk mijn geheugenkaart geformatteerd. Dat betekent dat alles weg is mama, en dat je het niet meer tevoorschijn kan ´toveren´. zelfs ik niet mama. Ja mama ik kan niet alles met de computer. Ja mama vergeleken met jou mama. Ja dan wel. Maar niet alles. DONDERS. Echt flink veel ook, bijna een gig, (750 fotos en filmpjes mama) gelukkig had ik van de eerste 400 nog de belangrijkste op internet gezet. Maar alles van Encarnacion tot San Rafael is kwijt (zes dagen waaronder uitgaan in argentinie en in het bos dat tirol heet) vervolgens had ik 250 fotos gemaakt in het nationaal park, die staan gelukkig nog op de harde schijf daar dus die kan ik terugkrijgen. En dan nog de fotos van de duitse kolonie en uitgaan aldaar, en de zatte filmpjes aldaar, en de fotos waar ik wacht op de bus naar Ciudad del Este, en in Brazilie en in Argentinie en de filmpjes van neusberen.) De schade is te overzien, dat wel. 

 

Wat nog belangrijk was, is dat ik Sergio de duitse descendent, een vriend van de Duitse met wie ik in Bolivia heb gereisd, en vlakbij Encarnacion in Hohenau, een duitse kolonie woont. Heb ontmoet. Hij was in de buurt, dus met hem wat gedronken en gezwamd in een park.

 

Zal maar stroef wat vertellen over San Rafael, basically ben ik met de bus naar San Rafael gegaan, en heb daar twee volle dagen met een vlindernet de zaak onveilig gemaakt. en 250 fotos genomen. Ik sliep in een hangaar, in een tent. voor 1,50 per nacht. Dan moest ik nog mee eten voor 6,00 per dag. Euros he. Nou ik kreeg de lekkerste zaken, goeie koffie, wijn, huisgebakken brood, huisgemaakte jam, honing van de bijenkast, mandarijnen sinaasappels avocados en nog iets citrusachtigs en grapefruits uit de tuin, zelfgeslachte koe, en kaasje. man man man. De beste plaats om lang te blijven omdat je niet meer dan 7,50 per dag kan uitgeven, en goed en gezond te eten krijgt. en de hele dag kan chillen in de natuur.

Het paard van de zoon, had een ongeluk gehad, tijdens het opstaan met de buik langs een schroef gekrast, en een wond van 40 centimeter. Die flink was gaan ontsteken en dus kwam de dierendokter. Die maakte de wond schoon, (zeg maar een gat in de huid van de buik was het, het buikvlies was nog intact gelukkig.) met pure alcohol, bijna een halve liter, alle puskorsten weggewassen, en alle pus en bloed uit de wond (je kon je hand erin steken.) toen maakte hij lager in de buik een sneetje, en stak een plastic slangetje door de snede en dan door de wond weer naar buiten, dus nu had hij een slangetje dat in en uit de buik kwam. slangetje in een cirkel gemaakt, en vastgemaakt. Toen kleine gaatjes in de slang gemaakt, zodat het vocht de flank kon verlaten, nog ff schoongemaakt en klaar was de operatie! Het mooiste was om het paard te laten vallen, de twee voorpoten stevig aan elkaar, en dan achter de rechterachterpoot langs en een flinke ruk geven. het paard zal willen corrigeren met de voorpoten, en dat kan niet. Dan moet je snel op het hoofd gaan zitten, zodat hij zich niet kan oprichten en je hebt een paard gevloerd!

Ook had ik de zoon, van 22, geholpen met het verplaatsen van 2 bijenkasten. Het waren de agressiefste bijen die hij had, en moesten naar een veiliger plaats. Je kan de kast afsluiten, met een plankje en plakband, en het was koud en nacht, dus veel gevaar was er niet. Er lag een golfplaat op het dak om het hout tegen regen te beschermen. Bleken er dodelijke mieren onder de golfplaat te huizen, van 50 steken kan een volwassen man bewusteloos raken. Die mieren woonden daar omdat het wel lekker warm was tegen de bijenkast, en omdat ze honing wel lekker vinden. Donders. Spuitbusje der bij en afmaken die handel. Zo lelijk, het leek wel zenuwgif, ze begonnen helemaal te shaken en spast machen. (Hij begreep men grap niet, uiteraard) EN toen de kasten verplaatst, plankje weggehaald, en rennen maar, want boos waren ze, die bijen!  

 

Wat daar ook kan is duits spreken. De owners zijn al 29 jaar in paraguay, uit zwitserland gekomen. Beetje dat laffe accent naboeken, man he SchwiezerDuutsch, een dialect van daar is echt een soort Fries, lastig lastig. Als die gast spaans sprak leek het net fries zo lelijk was het. Maar super aardige mensen, en de zoon, die hier geboren is, heeft een paraguayaanse vriendin, en ze gaan in Zwitserland wonen 5 jaar. Vandaag vliegt hij, en zaterdag zijn laatste feestje, (gewoon uitgaan) in Hohenau, een Duitse kolonie langs de main route naar Ciudad del Este. Of ik mee ging. Beter wel. Wij daarheen en een hotel voor mij gezocht, blijkt dat mevrouw de owner er niet was, want haar dochter was een kandidate bij de miss Hohenau verkiezing. Ik kon mijn tas zo lang wel in de kamer van de jongen die mij te woord stond (hij werkt en woonde in het hotel) laten. En als ik over 2 uur terug kwam kon ik wel een kamer krijgen. Wordt vervolgd.

 

Ik naar dat feest, wil bier zoeken, en loop aan tegen Sergio. De Duitse descendent. Stroef toeval want hij zou naar Posadas gaan om uit te gaan maar hij ging niet. EN hij zag mij, en ik hem niet. Maarrr dat was tof, wabt mijn zwitsersparaguyaanse vrienden waren eerst nog naar huis gegaan, om wat te regelen, en ik moest mij nog 3 uren vermaken zonder hen. Maar met Sergio dus. Bier. Nee dat kon nog niet, pas na de uitreiking van de prijs. Zucht. Wij kijken, mooie meisjes wel. Maar nog steeds geen bier. Komt de uitreiking: uhm 4 van de negen meisjes hebben hetzelfde aantal punten dus er komt een rematch. Gelukkig kwam dat buiten niet door, en werd het bier verkocht. Dat was fijn. Wie er won weet ik niet. De rest van de nacht gedanst en gedronken, en duits gepraat, omdat Sergio mijn perfecte Argentijnse accent niet verstond. :D

 

Kom ik in men hotel, was die gast er niet, nou hij had de sleutel klaargelegd, dus ik men matrasje uitgerold en de wekker gezet, want de volgende ochtend wou ik ontbijten in ciudad del este, lunchen in foz de iguazu, en avondeten in puerto iguazu. Paraguay Brazilie en Argentinië, in die volgorde. 3 uurtjes geslapen en om 9 uur opgestaan. Niet wakker gelegen. Met een kater zo groot als een flinke jaguar, en twee oogjes zo groot als koreaanse naar de weg gestrompeld, om de bus te pakken. Er gaat er één elk uur. Zondag ochtend. Gelukkig was het mooi weer. 40 minuten gewacht. Bus kwam niet.  Even naar binnen bij een pompstation om water te kopen. kom naar buiten. En de bus reed op dat moment niet langs, want hij reed namelijk 2-3 momenten eerder langs. Ik kon hem nog wel zien wegrijden in de verte. Dat wel. Maar dat bood mij op dat moment weinig voordeel. Donders nog maar 50 minuten gewacht en toen op de traagste bus in tijden gestapt. Kom ik om 1430 eindelijk in Ciudad del Este aan. Ontbijten dan maar. In het spaans is het mooier. Ayunar betekent ´vasten´ (hoi merijn, hoi marc) en Desayunar betekent ontbijten. ontvasten dus. Hotseflots. yoghurt kan heel lekker zijn. Toen de bus naar Brazilië gepakt. Met een flinke tas de bus in, en een kaartje gekocht. Nou ja, kaartje betaald, het kaartje zelf kreeg ik niet. bombombombombom over de brug naar brazilië. Paspoortcontrole. Komt een andere bus om ons verder te brengen. Kaartjes graag. Ja die heeft die gast niet gegeven. Dan kan je ook niet reizen. Of je moet een nieuwe kopen. Ik: ja gast, iedereen hier weet dat ik ook op de bus hierheen zat en dat ik betaald heb, hoe denk je dat ik hier gekomen ben, zwemmend? Ben ik nat? NEE!

...

Kaartje gekocht jandorie, wat denkt die snotaap weet hij wel hoe oud ik ben.

Hamburgertje gegeten bij wijze van lunch. Het duurde 3 dagen voordat hij klaar was, maar toen had ik ook een hamburger. De lekkerste in tijden! Busje gepakt naar Argentinië.

bombombombombom over de brug naar Argentinië. Met een Argentijn gepraat en gevraagd naar een toffe plek om te overnachten. Daarheen gegaan, die plaats wordt gerund door een stel, twee jongens van in de 20. Zo lachen om met die twee te hangen en mate te drinken, eindelijk argentijnen! Dat is toch wel de vetste plek, na Bolivia Peru en Brazilië. En zo mooi hoe die ene jongen zn sigaret vasthield en zuchtte en lachte, echt toffe gasten. Daarna een fiks lekkere tortilla gegeten in een restaurantje. Met een toffe ober in vest en vlinderdas, terwijl de tortilla en sprite samen me 2 euro kostten. Stijlvol stijlvol. Ben maar gaan slapen daarna, was best wel gaar. Volgende morgen relaxed wakker geworden. 9 uur, beetje te vroeg vond ik, maar een douche die tot mijn verbazing warm werd, (welkom in Argentinië waar de beschaving al wél is aangekomen) en een ´Koffie. Met cake´ later kon ik er tegenaan, en de bus naar Park Iguazu genomen. In dat park zijn de hoogste watervallen van de wereld. De grootste zijn de Niagara vallen. Of andersom. ´I´ betekent water en ´Guazu´ betekent groot in Guarani, de lokale indianentaal. Tegen twee New Yorkers aangelopen, die wonderbaarlijk werelds zijn, voor Amerikanen, maar toch net niet. (Ik zei dat dokters in argentinië AIDSpatiënten met drie paar handschoenen aanraken omdat de paus zegt dat het HIVvirus door hele kleine gaatje in latex heen kan.  Does AIDS pass through latex? No it doesn´t. Yes it does though!?) En wat met hun geëmmerd. Het is best wel een toffe plek trouwens, met neusberen en water en zo, maar de grootste waterval was onbereikbaar omdat hoog water de boardwalk erheen van bovenaf onzichtbaar maakt. Dat was jammer :(

maar meteen een excuus om ooit terug te keren.

Toen nog langs het Sheraton, om de Hollandse uit Posadas op te zoeken. Ze werkt daar, 5 sterren had die plek :P Fijn afgesproken om uit eten te gaan, ga ik zo heen dus. En nog een ander pad gelopen, en tegen een Canadese aangelopen. Zij studeert spaans in Buenos Aires en heeft daar een appartement. Ohja de ene New Yorker studeert ook in Bs As en woont daar. 2 adressen meer om langs te gaan :) De Canadese houdt trouwens ook van vogels, dat is hoe we te spreken kwamen, ze had een verrekijker in de hand haha. nu moet ik van het toilet gebruik maken dus ik brij er een end aan. Of brei. Ik ben niet zo goed in Breien dat is voor oude mensen, en voor maria, maar brijen kan ik goed. Ga ik nu doen.

 

Homies for life, Argentinië de gekste!

 

Later, Martijn

 

 

 

 

Maar n Asuncion, passeren avonturen van dagen of uren.

`Taxi meneer?`
nee ik zoek hier wel iets. om te slapen. ik was best wel moe toen ik eindelijk aankwam in de Paraguayaanse hoofdstad. Goedkoop hotelletje gezocht, en maar wat te eten gaan zoeken. Verdacht lekkere worstenbroodjes, een banaan, en twee uur gezwamd met een politiejongetje van 20 en een pistool. Over zijn land, over mijn land, was prima! Ik wou net men hotel weer inlopen, toen drie mannen naar me floten. nu ben ik dat niet zo gewend van mannen, alswel van vrouwen. maar ik kón ze niet negeren... Ik erheen, snel men trouwringweggemoffeld, hoopvol: wat is er?

...

Of ik bier voor ze kocht. ...
Je moet je voorstellen, dat een wildvreemde op een terras je aanroept en zegt: Hé vriend! koop je geen bier voor ons? Nou ja, biertje gekocht en even gepoold, mooi man, lowlifertjes, zegt die ene: hoe laat is het. ehm 2300. je ziet hem moeilijk kijken, denkend aan hoe hard zijn vrouw hem er met de koekenpan van langs gaat geven als hij dronken en laat thuiskomt. ´nog één biertje´ zegt ie. IK heb die niet gekocht he de ene. Dat deed ie zelf.

Beter slapen, en lekker ontbijten de volgende ochtend met eindelijk weer Dulce de Leche. (Argen ``Dulce de Leche`` Tinië is hier 30 km vandaan.)
Bus naar het centrum genomen, beetje de regeringsgebouwen en monumenten en zo bekeken. Asuncion is echt in 1531 al gesticht. De ziekste Volkswagen hippiebus gezien, op sterven na dood. Even naar het spoorwegmuseum geweest. Ze hadden hier in 1854 al een rijdende stoomtrein, (op hout). In een internetcafe geëmmerd, ze hadden daar niet eens Internet Explorer, de link naar Mozilla Firefox heette ´internet´.
Ik wou net de zonsondergang in het park gaan checken toen een vrouw me waarschuwde dat ik moest maken dat ik wegkwam, vóór de zon onderging. ´Want zie je die kinderen daar? Die zitten naar jou te kijken!`
ik kijken en ik moest haar gelijk geven, dus maar weer weggesneakt, in het oog van de politie zoveel mogelijk. Ik ben niet gauw bang, maar ook niet dom. Kroketje gescoord. Matig matig smaakje maar het gaat om het idee. En lekker atmosfeertje op het dakterras. Nog even naar beneden waar de kansloze bar en pooltafel was. Sinasappeltje gegeten. Een flesje rietsuikerwhiskey gekocht als aandenken. 450 ml voor 30 eurocent. 

Het is nog steeds dinsdag. Kan je hier uit op dinsdag? vraag ik aan alberto, de man die het bier brengt. Jawel, als je de taxi betaalt kan je wel met ons mee. zucht. ok dan, uiteindelijk ook nog vrij wat drank betaald, en een halflaffe avond gehad, met matige muziek, en domme mensen. Maar leuk om te weten dat je beter niet met sommige lui op stap moet, omdat het saai is.  

Slapen tot de zon komt, en iets daarna.

 

Zo de volgende dag maar eens naar Luque. Een dorpje nearby. Daar is een straat met alleen maar juweliers, en mooi zilverwerk voor 8 of 10 euro per stuk. of 6. niet 9. Met de bus terug. En eten met alberto. zoute tomatensoep met spaghetti en vlees :) ik moet echt gezonder gaan eten. Heb al anderhalve week geen groente/salade gegeten. Alberto heeft een mes dat zo groot dat hij ervoor in de gevangenis heeft gezeten. Vroeg gaan slapen voor de gein.

 

Wakker worden, kleren opgehaald bij de wasserette, en met mooie praatjes twee mangos gescoord. LEKKER!

 

Kaartje gekocht voor de bus naar Encarnacion. Papa heeft emailcontact gehad met Paul Smith, een engelsman die in Paraguay woont, daar getrouwd is (of moet ik `hier´ zeggen). Hij werkt met fauna, heeft een website waar je duizend informatie en fotos van de soorten vogels vlinders en dieren in paraguay kan komen. Hij is pas geleden begonnen met vlinders, zit nu op 120 soorten ofzo. Doet dus veldwerk en houdt zen website bij, en onderhoudt contacten met buitenland. Wat ook tof is is dat hij Zuid Amerika correspondent is voor oa Lonely Planet en the Rough Guide. Twee reisgidsen. Hij is in El Salvador geweest, Peru, Bolivia, Ecuador en nog wat ZA landen. Argentinië ook doh. Maar dus. Die ging ik opzoeken. In de bus. 

Mooie zonsondergang. Er zit een soort paarsige folie op de ramen, UV filter oa en om de bus minder warm te laten worden. Gevolg is dat de lafste zachtgele zonsondergang prachtig rood wordt. CFD. Mooi gereisd, aangekomen hotelletje gepikt, (paul wist de beste en goedkoopste haha) en de sleutel gekregen. Die een paarse teletubbie als sleutelhanger had. Die heel handig blijkt omdat dat het enige inknijpbare voorwerp in men zakken is. Wat brieven geschreven, door de stad gehobbeld. Je wordt OM de haverklap iets te koop aangeboden, maar ook echt de meest random zaken. `Een agenda - nee dank u, ik heb er één - maar ik heb ook kleinere hoor!´ of sokken. of gouden kettinkjes. van 18K. Ik weet niet wie K is en het kan me niet schelen dat ze 18 is. Soms is het echt vervelend, als je moe bent kost het moeite om niet zichtbaar geïrriteerd te reageren. Er is trouwens een katje in het hotel, zo grappig. Heb filmpjes van em dat ie uit de toiletpot drinkt :D

 

Verder vonden we nog een ei, met een slak er in. Nu is dat niet onmogelijk, maar dit ei was nog heel, en het brak toen het werd opgepakt (ik vertel het alsof ik erbij was, maar ik heb alleen het halve ei met de slak erin gezien) brak het en er zat een slak in. Nu is het wel eens gebeurd dat een kip een golfbal inslikte, em niet kon uitpoepen, de bal weer omhoog maar een afslag naar het eiermaakorgaan, schaaltje eromheen, en hup. naar buiten. waarschijnlijk is iets vergelijkbaars met de inmiddels overleden slak gebeurd.

Uit eten. 

Koekjes gekocht in een supermarkt. Chocolate chip cookies, maar ik had er eentje zonder. zonder chocolade.

 

Besloten om in Argentinië uit te gaan. Dat is aan de andere kant van de rivier, en niet duur. Nou ja, wat kost een bladzijde in je paspoort? ok beetje duur. Schattig jochie stond op de bus te wachten, die niet kwam. Dus lachen spelletjes gedaan, evenwichtje, aapje, en wat al niet.

Kom je aan in Power. Een vette club met 8 zalen met muziek. Bestel je een heineken, omdat je hoopt dat die in een flesje komt. 33 cl geen geëmmer. ...

Had ik dat maar niet gezegd.

Een emmer kreeg ik. 0.7 liter in een belachelijk glas, te groot om te dragen. en met twee rietjes. Ik kijk om me heen en zie overal 3 of 4 mensen zonzelfde emmer doorgeven, allemaal door het rietje. Hardcore hoor. Ohja en de vrouwen drinken ook gewoon bier. Doh. Like Hanne. Of Maria.  

 70-80 procent meisjes, (wie weet nog hoe het in Praag was.) En een schone hollandse, lang en blond. 1.80 of zo was ze. Die in Puerto Yguazu werkt, een stad waar ik nog heen ga, en langs. Zo mooi ze werd gepaaid door een oudvolwassen argentijn, die het over relaties had, en ontbijten, lunchen dan, avondeten? en elke keer als hij wat zei dan zweefde hij met zijn hand over haar onderrug, en boog zijn middelvinger ietsje naar binnen, om daarmee eerdergenoemde rug ook nog aan te raken. En zij help help, en ik wat wat. Ja dat dat. Oh, dus ik werp mij er op slinkse wijze tussen en begin met men rug naar de engerd tegen de Hollandse te praten. Elk moment een nekschot verwachtend. Maar het nekschot kwam niet. Want de man was weg. Nieuwe champagne halen :P

 

Het ergste was de terugweg. 0830 argentijnse tijd, bus gepakt naar paraguay. gewoon een stadsbus, 50 eurocent ofzo. Wij de brug over. Door de douane. Waar is de bus. Waaaar is de bus. `meer mensen halen in Argentinië.´  *zucht*. maar de bus was vol toen we kwamen?

`niet vol genoeg.´ 45 minuten op die luie bus gewacht. gaarrrr. grrrr.

Maar. Het was goed. De hele dag geslapen, om 1700 wat te eten gaan zoeken, en een dvd gekocht. Tokyo Drift zei de kaft. American Pie Naked Mile zat er in. De volgende dag was de dvd recorder verdwenen. Ik vroeg waar hij was.

- Uhm. Ze zijn hem binnen aan het gebruiken. ..

Ok dan. goed, volgende dag weer gevraagd. en toen kwam het verhaal.

- Ze vonden de film van gisterenavond dusdanig indecent dat ze de dvd speler verstopt hadden.

 

excuses aangeboden haha, en snel de volgende film kijkeeen.

 

Ohja, maandag, zijn paul en ik naar een regenwoud geweest, wat de matigste dag ooit leek te worden, omdat het mistte, en dan zijn de vogels stil. en ze zitten stil. maarr. toen de zon doorkwam, begon het gemier. 1000 vlinders. ik de hele tijd vangen, en hij fotos nemen en opschrijven. Nu staan er dus fotos van door mij gevangen vlinders op internet :)

 

En er waren mandarijnenbomen, die lekkere mandarijnen droegen, en grapefruits, maar die heb ik niet geproefd. En ik heb yoghurt uit een zak gedronken. En `s avonds at ik kip, met salade, voor het eerst in lang, en een citroen die groen van buiten (limoen dus) en oranje van binnen was. (ook wel sinaasappel). En ik heb een gecko gezien. En vrij veel geïnternet. En binnenkort ga ik naar San Rafael Nat. Park. Dat wordt leuk. Doei!

 

Martijn

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dit titel raakt kant nog wal in een notendop. Beter Pinda´s.

Hassaaaan, busje gepakt naar Santa Cruz! lekker gaar weer in de nacht, drank vergeten, dus uit wanhoop maar wat gedommeld. In de ochtend nog wat gezwamd met mezelf, een restaurat gezien. zie foto haha, en aandoenlijke jochies met groene sinasappels op stokken, die ze door de ramen van de bus aanboden. de bus was best wel hoog zeg maar en de kinderarmpjes kort. Bij het binnenrijden van Santa Cruz begon het te regenen! wel 3 minuten. Wéér de gepimpte taxis, en geragde motoren, met 3-4 merken verschillende onderdelen. om 1300 eindelijk aangekomen, 2 kilo ongeveer. in het hotel een teek gespot op mijn arm, en teek verwijderd, het voordeel van de teken hier is dat ze zo groot zijn dat je ze makkelijk kan vastpakken en loskrijgen :P
ik wou wel eens uitgaan in Santa Cruz, het was tenslotte zaterdag. Ik wou nog wat slapen daarvoor dus ik zet men telefoon op 2300 om nog ff te kunnen douchen en een biertje te drinken in een café voordat ik ging dansen. Spontaan een Simkaart error dus men wekker ging niet. wordt ik om 0200 uur wakker, en kijk op men horloge. Donders. ik kleren aangetrokken en naar beneden. de portier lag te slapen, dus zelf ff de sleutel gepakt, die lag naast zen hoofd, deur open gedaan, en sleutel weer neergelegd. :P was wel tof, Aqua Blue  heette die club. Aardige installatie hadden ze daar, én leuke meisjes. Er stond een chaotische rij, zo van iedereen wil naar binnen, maar niemand kan.  Behalve mensen met een soort van creditcard van die club :S Dus ik sta te wachten, zegt een meisje die met de portiers staat te praten. `Waarom mag hìj niet naar binnen. Hij heeft leuke krullen.` En toen mocht het. Lief van der hè? Naar hotel maar, 0530, ik kijk naar de deur, en die zat niet op slot, want ik had hem niet achter me op slot gedaan, haha, dus ik loop naar binnen, portier slaapt nog steeds, ik wil de sleutel pakken om achter me op slot te doen, werd ie wakker, grijpt men arm haha, dus ik zeg tranquilo tranquilo soy yo! soy martin! dus ik als de wind naar boven, de slaapdronken portier achter me latend :D :D lekker tukken denk! Laat hem zelf maar uitvogelen hoe dat nou kon gebeuren.

De volgende dag van hotel gewisseld, iets goedkopers. Nick Capper ontmoet, een Australiër met goede humor en relaxedheid, beetje geslenterd door Santa Cruz, het is echt een laidback stadje, heerlijk temperatuurtje, een plein zo groot als een plein, waar iedereen zit te chillen om 1900. Ook ik! En Nick! En gepraat over van alles, gepoold bij de locals in een poolcafétje nabij een ander plein. die pockets waren zo klein als een bal, en dan nog 4 millimeter, bijna onmogelijk dus, 25 minuten gedaan over 4 ballen! en die local die doet het ff voor, via de wand,  dus wit-roodhalf-  wand-pocket. echt masters daar. en de cocaïne zat gewoon in schalen voor wie wou. eigenlijk was het krijt voor je handen maar dat weet niemand.

In de stromende regen met de taxi naar de trein/busterminal met Nick, En de trein gepakt naar Quijarro, een grensstadje met brazilië. 15 uurtjes, eitje. Daar wat geslenterd, bijna een koeienkop gekocht :P was maar 3 euro, een versgeslachte koeienkop. of de voeten, 4 voor 1,30 EUR. Geen ruimte helaas. Ik had in Quijarro willen blijven, om de Boliviaanse Pantanal te bezoeken, maar dat bleek bijna onmogelijk, of onmogelijk duur. Aangezien er geen gidsen enzo waren in Quijarro. Vanuit Santa Cruz had het gekund, maar dat wist ik toen niet, en ik was er al niet meer :P

Des Middags dus alsnog naar Brazilië. Corumbá!
Waanzinnig hoog gebouw (nou ja 18 verdiepingen ofzo) met over de hele hoogte een schildering, check die foto maar. één nachtje daar doorgebracht, beetje laf portugees proberen. het lijkt redelijk op spaans, als je het leest tenminste. Kon de woorden wel afleiden. begreep borden en zo. een tour gezocht, 3 nachten in de Pantanal, het grootste wetland van de wereld. Toen ben ik de volgende dag maar ook gegaan, naar die tour. Werd onderweg nog door de Braziliaanse ADF, de drugspolitie gefouilleerd en men tas werd doorzocht, alsmede de rest van de bus. :P En ik weer men schijnheilige praatjes he over familie in argentinië en rondreizen en zo. IJskoude agentje. En intimiderend gekleed joh, zwart en zo, CDF. Dat betekent Check Die Fotos.

Aangekomen in de Pantanal, werd opgehaald van de bus door de gids, En naar hotel gebracht. Aan de rivier met 100000 vogels in de directe omgeving. Het is ondertussen zo´n 1400. En de middag excursies waren al weg, maar wat gelezen, en een wandelingetje gemaakt, 6 vogelsoorten in één struik :) En kennis gemaakt met de andere gasten. Een braziliaan, een braziliaanse met zuidafrikaanse man, die in London wonen, een Amerikaan die echt heel cool was, en een brits paar, allemaal in de 20. Lekker zonsondergangetje, lekker eten, een gedomesticeerde capibara baby. En lekkere slaap.

De volgende ochtend een boottripje, op en neer de rivier, plezier met de kijker, 100 alligators (echt!) Een hert, en veel leuke vogels. Wat geëmmerd met mieren in de middagpauze, en gegeten. 

het middagprogramma zou bestaan uit paardrijden. Het bleken muilezels. Paardezels dus, ze luisterden slecht, wisten de weg, en wouden nauwelijks keren. Niks Paardrijden. Maar zeker lol gehad, En twee zwitsers ontmoet die ook van vogels weten, en die ook een gids hadden ;)
Beetje gekaart ´s avonds. En vroeg gaan slapen.

Oehoe zonsopgangetje! lekker! Toekan gezocht maar niet gevonden. Ontbeten. Met de pickup de hele dag touren en leuke dingen zien! Daar had ik zin in, zeker, met ze 9en achterin, met nog wat britten, 2 italianen en de zwitsers namen hun boek mee. 1000 dingen gezien, 2 toekan´s heel mooi, nog één jonkie als huisdier, otters, een zwijn, een hert, 8 hyacintaras!  nog eens 200 alligators. En een armadillo gevangen, de gids dan, die was echt cool! heb ik een tof filmpje van. Lekker gezwommen nog, een ijsvogelnest gevonden. Was aardig moe toen we terugkwamen tegen 1600, 8 uur in de weer en de auto. Nog een beetje geëmmerd toen we terug waren.

De volgende ochtend gevist, ik had 6 piranhas :) schoongemaakt, en gebakken best lekker om te eten. lekkerder dan die eerdere in bolivia, die waren een beetje klein. De amerikaan ving een catfish, die heeft giftige vinnen, en scherp, dus de gids prikt hem ff op een boom :P CDF. Tijd om terug te gaan! Of door, wat heet. In de achterbak tussen de bagage, ipodje, zonnetje, heerlijk. In Campo Grande een HI gezocht, met de twee britse meisjes. Zíj vroegen het he, mij treft geen blaam. Was cool, het was weer zaterdag, dus wij dachten, UIT! Maar dat bleek niet zo te zijn. het heeft 700.000 inwoners, maar er was geen nachtleven. Waarom mag Joost weten. En dan mag die dat weer aan mij vertellen want ik begreep het niet. Uit eten met de britsen dan maar. Lekker pizzaatje in een duur restaurant, maar goed. Het was ongeveer de enige plek die open was. 5 restaurants die we eerder zagen waren dicht. Zie Joost.

Het plan opgevat om naar Paraguay te liften. Dus ingepakt en een bus naar de rand van de stad gepakt. De eerste lift ging vrij gemakkelijk, een moeder die net der kind aan het laten plassen was, en dus niet der handen aan het stuur en der voet aan het gas had.  Ze bracht me naar een benzinestation 10 km verderop.  (ze moest eigenlijk de andere kant op :P)
En daar talloze  mensen gevraagd waar ze heen gingen. Alle vrachtwagenchauffeurs gingen òf naar het noorden, òf naar het zuiden maar ze mochten geen lifters meenemen van de baas. Toch een gevonden na 2 uur, die me 100 kilometer verderop zou brengen (in totaal was het zon 300 km). Hij ging eerst lunchen. prima. komt ie naar buiten met twee maten, zegt die ene maat tegen mijn chauffeur: waar breng je die jongen naar toe?
´Nova Alvorada.´ en toen tegen mij, waar ik daarna naartoe ging. `Paraguay.`
zegt ie: ´iieeehhhh drogas, verdad!´ (drugs! de waarheid!)
ik lachen en vraag hem waarom hij dat denkt.
-`Cuantos kilos tienes.` (hoeveel kilos heb je, of: hoeveel weeg je)
Ik verbaasd: ´uhm, 66?´
Hij lachen. Later pas realiseerde ik me waar hij naar vroeg. :P Te Later.

Afgezet op de rotonde waar het verkeer naar San Paolo en Dourados, de volgende stad, zich scheidt. en 15 minuten later weer doorboeken met 140 130 soms, hij reed best wel hard maar dat was fijn. hij haalde niet onoverzichtelijk in en zo. Rats, ik hoopte het in één dag naar de grens, bij Ponta Porá te kunnen maken, maar na een uur werd het donker en vond ik het niet meer zo tof. 1730 werd het al donker daar. bus gepakt naar het busstation, niet uitgestapt waar dat moest, bus terug gepakt :D en alsnog om 1930 de laatste 120 km beginnen. duurde verdacht lang kan ik je vertellen. Ik loop een beetje verdwaasd over het busstation op zoek naar drinken, komt de vrouw van de burgemeester naar met toe, en die vraagt of ik weet waar ik naar toe ga. Ik ja, naar een slaapplaats denk! en nou ze wou mij wel naar een hotelletje bij de grens brengen, prima, dimme, lief!
Brengt ze me naar een 4 sterren unit, die inderdaad vlakbij de grens is. 60 euro! pfft. snel een andere gezocht toen ze buiten beeld was. man he. Beter een paraguyaanse, 6 eurotjes lijkt me duur genoeg. Ohja ik had dus ongeveer 4 Reaís, zeg maar 1 euro 50, dus ik mocht de volgende dag betalen. Lief.
 De volgende dag, erachter gekomen dat de hele paraguyaanse kant van de stad precies één pinautomaat heeft, en accepteerde mijn pasje niet. Donders. Naar de Braziliaanse kant dan maar, en erachter komen dat ook dáár de pinautomaten mij niet accepteren. na 2eneenhalfuur ééntje gevonden, toen moest ik die nog onvoordelig wisselen, snel een stempel gehaald en ik wou er nóg een maar de mannetjes bleken lunchen, en om 1330 weer  open te gaan. donders, mijn bus naar de hoofdstad zou om 1300 gaan. ik weer naar het busstation, om mijn geld terug te vragen, (de volgende zou pas om 2000 gaan bij dit deze busorganisatie) maar dat kon niet. Boludo. 60000 naar de haaien. ongeveer 9 euro, maar toch, moest ik een andere lijn nemen, met een bedrijf dat NASA heet, die zou om 1330 vertrekken, maar langs de douane komen. dat maar gedaan, stempel gehaald, gerend naar de plek waar de bus zou langskomen, en em gehaald. Met de NASA naar Spasunción!

Vooruitblik, beter naar Ciudad del Este oftwel de watervallen! En daarna weer Argentinië en zoetjes aan richting Bs As.