Zwartwerken: Als je dealtjes met douane moet maken, is de grens bereikt.

Oye locos,

 

Een grapje in het spaans. Si vi cerveza tomé cerveza, si no: vi no.

Wat een zaagbende weer hier, ben uitgeweest met de blonde leuke uit holland. Ze liet me caipirinha proeven, en betalen uiteraard. Was goed. Het was meer. Namelijk maandagavond, en dan is het druk in uitgaansland. Er waren 8 mensen in de discotheek. Maar wel 8 dansende mensen. Waaronder een gast die ik 22 schatte en die 33 jaren op zijn kerfstok had, waarvan 3 maal 11 in vrijheid. Ik kwam de amerikanen die ik eerder die dag had gezien tegen, en de canadese. Ik stond met de jongen de praten, die 2250 dollar per maand betaalt voor zijn appartementje in NY, zen vader dan, toen Yvetje naar buiten kwam met de mededeling dat ze naar huis ging. Ik loop wel even mee, is het ver?

- Nee je hoeft niet mee te lopen, het is maar 2 minuten.

Dan is het al helemaal geen bezwaar dat ik even meeloop? Dunkt me?

-          Jawel.

 

En toen begon ze te lopen. Stuur een smsje als je thuis bent! Zei ik nog. Ja! Zegt ze.

Ik liep terug naar mijn boarding house, dat om 0100 het hek sluit. Nou. Het hek was van de dam. Het was 0400 toen ik het slot optilde en het hek opendeed. Donders voordeur dicht. Zou ik dan toch ergens anders slapen? Achterdeur. Die is wel open. Kamer in gelopen. Slapen. De volgende morgen een bus gepakt naar het park weer, mooie dingen gezien zoals geen toekan. Nog even naar het Sheraton om te vragen of Yvetje er is, dan kan ik nog even doei zeggen. Yvetje was er niet. Ik loop het hotel uit en wordt gebeld door Yvetje. Hoy! Waar ben je!? … Ik kom net uit het Sheraton gelopen. Jij? … In bed! Ze belden me net waar ik bleef! … Dat zou ik verwachten ja als je niet op komt dagen. … Hij belde en vroeg: kom je nog werken, en ik zei ´nee´ en toen hing ik op. … En hoe voel je je nu na zo´n botte actie. … Ik moet even bellen! … *hangt op*

 

2 minuten later.

Hoi! Help, ik ben zo dom! … Omdat je niet naar je werk bent gegaan? … Ik heb gezegd dat ik wel kwam werken. Van 1500 tot 2359. … Dat is dom ja. … We kunnen wel koffie drinken? … Dat is fijn.   *hangt op*

 

40 minuten later.

Hoi! Je moet me echt vertellen wat we gedaan hebben gisteren! … etc etc. Etc. …. Etc. …etc Dat was een mooi verhaal. Héle fijne capuccino op een warme dag, een terras en een schoteltje, in een shirt en de zon. Met kaneel, suiker en genoegen. Vol le melk en goede moed. Zagend en kleppend. Emmerend en vleppend.   *hangt op*

 

De was dan he, ik had een vochtig t shirt, die heb ik maar even opgehangen. TOTDAT! De bus kwam, want daar wou ik in mee. Shirtje ingepakt. En de bus naar Concordia geboekt. Imagine: Je zit op een terrasje, een stoel en een middag in de zon etc. Je stapt in de bus. Kijkt een film. Slaapt. Stapt uit de bus. Het is donker, en 3.5 graden onder nul. Het is mistig. Een man pakt je koffer aan en je moet nog eens 30 peso´s betalen om naar de stad komen. Naarrrr. Brrrrr. Staat tegenover dat je een hotel kan binnenlopen, voor één nacht betalen, en twee keer erin slapen. ´s ochtends en ´s nachts.   

 

Maar WAT deed je dan in de tussentijd, lui en onbetrouwbaar gnoompje? Welnu, ik boekte de bende naar Uruguay. Het kostte me flink wat moeite om achter wat achteraf bleek onbetrouwbare informatie te komen. Vooral incompleet. Je moet weten dat ik op de televisie brandende autobanden en een brug zag, en dat ik hoorde dat de   brug naar Uruguay bij Concordia om de tijd voor zoveel tijd werd dichtgegooid. Dat was de informatie die ik had en ik had al oorlogsjournalist visioentjes met haarscherpe fotos van de woedende papierfabriek oppositie, tranend van het gas, en opgefokt door de joelende menigte stenen gooien zoals het in andere gebieden van de wereld betaamt te beraadslagen.

 

Jochie toch, je woordenschat?

Begraven. Maar ik heb een kaart. Gezonden. Naar huis! Goed he.

Ohja ik naar Uruguay met de bootje. Cruizen daar, te voet dan he. Nou, stempel gehaald maar verder was er barstensweinig te beleven. Toen wou ik terug. Ik wou niet weer met de boot want ik wou de brug zien. Maar die bleek een Ktje of 7 naar het Noorden, upstream gelocaliseerd te kunnen worden. En je mag er niet te voet overheen. Rijdt er soms een collectivo langs, een stadsbus. Nee, alleen de internationale bus. Die pegels kost. Of mango´s zoals ze hier zeggen. Zucht, en wanneer gaat die bus. Des avonds. 2030. En hoe laat is het nu. 1800. Gelukkig was er een bioscoop naast het busstation, dus maar even Pirates of the Carribean 3 gekeken, behalve de eerste 3 minuten en behalve het einde. Want toen ging de bus. En de brug bleek niet de brug te zijn die ik eerder zag, maar eerder een soort stuwdam die een weg had bovenop. Die ze dan afsloten, om de uruguayanen onder druk te zetten vervuilende papierfabrieken te sluiten. Saai. Maar wel Uruguay aangeraakt.

 

Snel de Luuk Burgers gebeld – de vriendelijke jongeman op wiens naam ik een gala betrad eerder het vorige jaar – om te vragen of we eindelijk eens wat zouden gaan afspreken in zijn dorpje, ik was in de buurt, of het mijne. Wel, ik ben net op vakantie in Ushuaia. Zegt die aapje. In de zuidelijkste stad van de wereld. Het is maar 4000 km. Dag Luuk. Fijn dat je er voor me was jongen.

 

Dan maar een bus naar Buenos Aires. IS HET NOU AFGELOPEN!

De bus reed. Bij een gruwelijk ongeluk zijn geen papagaaien omgekomen.

 

Thuis. Zo voelde het een beetje. Terug in Canale Casa.

 

 

 

Jongetje: heb je dingen gedaan die je wilt vertellen? Ben je naar Buenos Aires het centrum geweest?

Ja.

Ik ben naar het centrum geweest. En daar heb ik leuke dingen gedaan. En het was mooi weer. En de autos waren talrijk. Verder hou ik mijn spreekbeurt over koeien.

1.

Koeien hebben tongen. En die kan je eten.

2.

Dit was mijn spreekbeurt. Over koeien.

 

Heeeeet begint een beetje random te worden, ik heb figuurlijk in mijn oor gefluisterd gekregen dat het bij tijd en wijlen moeilijk te volgen is. Snel naar een echt verhaal. (Ik heb trouwens wél echt koeientong gegeten en dat was best lekker.)

 

DE AMERIKAAN.

Ik belde op een zondag een mannetje op die ik eerder had gezien in Iguazu. De watervallen. What´s up? zeg ik nonchalant.

``Een vriendinnetje die bij mij logeert heeft mij ingesloten, ik kan mijn kamer niet uit ik kan het gebouw niet uit, ik kan haar niet bereiken, en ik heb maar één sigaret. I am not a good person right now, that´s up.``

O. En wat ga je daar aan doen?

            ``Njjjjjjj.``

Ok dan, he ik kom vanavond langs en ik blijf slapen ok?

            Zodra je er bent vind ik het fijn. Tot gauw!

 

Ik daarheen, bijdetijds dat ik daar was controleerde ik telefonisch of de vrouw de desastreuze gevolgen van haar wandaad reeds had rechtgepraat. Dat was zo. Fijn Jameson gedronken. Rémon, ik hout van je. En gepraat, en muziek geluisterd. Je moet weten dat de Amerikaanse linkshoofd New Yorker uitgesproken homofiel is waardoor ik eindelijk een keer over kleren kon praten. We – hij, de chineesamerikaanse vriendin op bezoek, en ik – besloten em maar een flink te boeken en bezochten een cafétje om een - onder de mannen zeer populaire blond en blauwe - vriend van de amerikaan op te zoeken. Hij had een zwaar verhaal over een colombiaanse vriend met wie hij eerder die dag nog had gezoend en die zojuist door hem betrapt werd op huilen in de wc na een lijntje of twee. Je bent clichée of je bent het niet eh. :) Die jongen moest dus even een flinke bijlage krijgen. Over de telefoon. Later. Niet waar ik bij ben. Heb nog wel even gevraagd of de cokesnuiver er was, ik dorst hem graag een hand te geven. Want ik had nog nooit bewust een cokesnuivertje gezien. Hij was er. Nou het was niet grappig kan ik je vertellen. BEGIN NOOIT AAN COKE WANT JE WORDT ER LELIJK VAN! (even de schijn opbouwen dat ik zendelingenwerk verricht, zoals Johan Jakob Bär destijds. In de 19e eeuw.) Daan, ga je gang jongen want je hebt niets te verliezen. Maar vooral Nicky en Monica beter niet. Monica is nog de labielste van die twee, die zie ik nog wel afdalen naar een schoon oppervlak met witte lijnen. Of op een lepeltje kan het ook geloof ik. Met een vlammetje, maar dan heet het anders.

Krek, zo is´t.

 

Tijd voor een enter. oeh lange paragraaf.

 

Ohja, fijn gepraat met de liberalen, Space Invadors gespeeld, en de hollandse kroeg bezocht. Dat was wel grappig., toen er 27 hollanders van de, aldus een dronken haagse, erasssmusss unifersiteit binnenkwamen. Ik was weer de kleinste van het stel hoor. Ik voelde me thuis. Dat was trouwens de enige factor die me thuis deed voelen, de barmannetjes waren argentijnse langharen, en ze hadden beslist geen beerenburger. Bols Genever, dat wel. Bier van de tap bleek waterig Budweiser. En het decor was van plastic. Maar wel mooi plastic.

 

En des nachts gaan slapen. De volgende dag wat gehaft in de stad, gebouwen gezien, bankje gezeten, naar de paardenrennen, men telefoon laten stelen, en weer geslapen bij de goede vrind. De volgende ochtend met een duitse afgesproken die er met mij een fijne nietsnuttige dag van wist te maken. Aan de Rio de la Plata gezeten tussen de keien en de condooms. Leuk spel wel om stenen te gooien op condooms zodat je ze niet meer kan zien. Laat het de katolieken niet horen. Dat is trouwens wel een beetje vermoeiend, om niet in discussie te kunnen gaan als je weer eens moet aanhoren dat homofilie een ziekte is en dat de mensen die christus hebben vermoord geen land verdienen. Ik kan bijvoorbeeld niet vertellen dat de jongen bij wie ik logeerde homo is, zonder te horen: ´wat smerig´ en ´hoe heb je dat gedaan,´ en ´waarom.´ matig matig. Zaag. Ik begin er gewoon niet meer aan, om hun niet voor het hoofd te stoten, en omdat ik er niets mee bereik.

 

Wat zijn er nog voor leuke dingen… ohja, de verjaardag van één van de nichtjes hier, 19 werd Belén. Dit is het taartenland, ik zweer je. Zo lekker! Er was meer lekker. Maar zo praat je niet over meisjes. Het bier. Het bier was lekker.

 

En ik heb Agustín (19) vergezeld naar het platte land, om kippen te halen voor de kippenhandel van Miguel, de papa van Belén. En eieren. Dat was leuk. Overal vragen ze waar je vandaan komt en waarom, ondertussen ken ik men verhaaltje wel dromen en ik heb zin om eens flink te jokken, bijvoorbeeld dat ik uit Congo kom en hier ben op zakenreis om zonnestralen te verkopen, en dan hopen dat ze het slikken, maar de beleefdheid wint het vooralsnog van de paljas. Die lekker warm is en ik dus regelmatig aantrek, zoals in de klas bij Joaquín. Ik werd door eerdergenoemde neef uitgenodigd om de Engels les bij te wonen. Ik daarheen, de helft van de meisjes was er niet omdat ze een hockey toernooi hadden. Maar beetje gezwamd in het Engels, die kinderen praten bijna nooit met buitenlanders dus dat was leuk voor ze. De veel leukere les kwam vandaag, toen ik min of meer voor de klas stond, verhalen vertellend over de kolonisatie van afrika. Muisstil was het. Steekt een jochie van 12 zen hand op. Ik verwacht een geplaatste opmerking over kolonialisme van italiaanse zijde, in controverse met het exodusiaanse B leid op de indamming van maffi A:

Do you have a playstation 2?

 

Voor de klas…. Wie weet hem nog de overheidscampagne. Die slagzin zoek ik.

 

Ik kap ermee het duurt te lang en jullie moeten naar bed. De fotos komen vanzelf. En daarna. Alaaf.