Als zelfs weegschalen het zwaar krijgen.

Hohoho vóórdat we naar La Paz gaan, gaan we nog even naar het treinkerkhof in Uyuni. Vet dimmen, 40 dode locomotieven, met roest, en opschriften. Een Einstein formule, en ook een totaal doorgerotte locomotief waar iemand op had gekalkt, ´we zoeken een mecanico - met ervaring.´ aan de ludieke kant dunkt me. Flinke pizza gegeten, dik lekker. Whiskey erbij. Ik moest aan je denken Rémon. ;S

Volgende ochtend nog maar even busje geboekt, hoppaaa, 8 uurtjes bijgaren, praten met israëliërs over dienstplicht. En bij nacht La Paz ingereden. La Paz ligt in een soort kom, omgeven door bergen, tussen de 3300 en 3700 meter.  lichtjes. mooi. taxi gepakt om eens ff lekker een hostel te boeken, we hadden iets in de gids gelezen om de hoek van de heksenmarkt. Dimme. Cactus heette het.
Tassen gedropt, en de stad in. Remember dat ik nog steeds met Johannes ben. Beetje over de heksenmarkt gestruind, duizend kruidenkramen en zo maar gelukkig verkopen ze ook: dode llama´s! Echt sick, llama foetussen, ik ben niet snel misselijk, dus nu ook niet. FF kruiden gekocht voor men keel, moest ik thee van trekken behoorlijk ranzig, maar het hing ervan af welk kruid ik er wel of niet bij deed, eentje was heel scherp. Het heeft overigens niet gewerkt. Overdag beetje door de stad gehobbeld, sfeer proeven, indianen kijken, zulke toffe klederdracht hebben ze hier, alleen is zowat iedereen dik, wat vreemd is voor een hoofdstad, Bs As is vol flacos en flacas, maar hier niet. ´s Avonds in Sol Y Luna gegeten, de baas is Nederlands, (heb em niet ontmoet maar) ze verkopen daar bitterballen, die niet te versmaden waren! Menukaart ook gedeeltelijk in het Nederlands, en enkele nederlandse gerechten, zoals stamppot, kip kerrie en broodje shoarma.

..

juist. Maar lekker denk. 

Dagje hobbelen maar weer, Death Road afdaling geboekt.  Rustug, lekker sapje gedronken op straat, tukken denk. Allebei beetje hoofdpijn van het zuurstoftekort hiero.

Volgende ochtend vroeg met rugzakken naar een cafétje om met bussen door te gaan naar de begin plek, boven aan de berg, de Death Road is zeg maar een smalle weg langs een bergwand naar beneden, waar 26 autos per jaar over de rand zakken, meestal drunk driving. Geen tijd gehad om in te drinken dus ik voelde me bang maar veilig.  Mountainbikend met 40 naar beneden is echt kicken! ik zat steeds vlak achter de gids, met fietsspiertjes, dus we gingen hard, zo hard dat ik bijna tegen de rotswand plakte op een bepaald moment. Bijna is zo´n mooi woord he :) En op een ander punt reed ik ongeveer 35, en was er een bocht die flauw begon en scherp eindigde. In het scherpe gedeelte was een kei die mij van het wielspoor afduwde, en mij dwong vol te remmen en het stuur op te trekken om op 1 á anderhalve meter van de afgrond een andere koers aan te nemen, eentje die meer de richting van de weg volgde. En met een comfortabele 20 verder te gassen. Bijna he. oehhh. bijna.. bijnabijnabijnabijnabijna! Mooi woord.

goed overleefd, tshirt gescoord, en in Coroico een nachtje slapen. In een hostel met supermooi uitzicht over de vallei! oei! Check die fotos!

Mooi toen we een kaartje naar Rurrenabaque wilden kopen, was het kantoor al dicht. Hoe laat openen ze morgen?
´In de ochtend,´ zeiden ze doodleuk. Ja, maar hoe laat!
´Ze hebben geen rooster. Niemand hier.´
Relaxed, beetje té, want we wouden vroeg weg, toch nog wat kunnen regelen in een ander kantoor gelukkig.

Met de bus naar beneden. En nog verder, het duurde pakweg 16 uur vanaf het kleine plaatsje voordat we er waren. Onderweg nog wat stokoude rum gekocht, op aanraden van twee ieren, het was om twee uur ´s nachts al uitgewerkt. Dat was een korte lange nacht dus. om 0800 aangekomen, uurtje te laat maar. Rurrenabaque is op 140 meter boven zeeniveau, en ligt tegen het Amazonebekken aan, Vandaar naar de atlantische is dus maar 140 meter lager! en 100.000 km, nou ja ik weet niet precies hoeveel. In de geboekte jeep gestapt, met nog 2 zwitsers en een israëliet. Dik gezellig 3 uur over afgerachte modderweg naar  de plek met de boten. tassen in de boten en het wetland in. Wat we nu doen is een Pampastoer, wat heel vet is want er zijn 1000 vogels. minstens, want van elke soort die voorkomt in het park moet er minstens een zijn anders komt hij er niet voor. Wel veel gezien, misschien 100 soorten denk ik. Maar National Park Madidi heeft echt freaking veel soorten, 10 procent van alle vogels op de wereld, 40 procent van de amazone amphibiën, en  80 procent van alle vogels van bolivia. Het is dan ook verdacht groot, en loopt van 6000 tot 140 meter. 1.8 miljoen hectare. Maar ook Alligators. En een slangetje, (de ene gids zei, nee die is niet giftig, de andere zei je bent dood in 30 minuten bloedend uit alle holtes.)
 En tot me middel in de drek op zoek naar anaconda´s. En aapjes, 1000 aapjes. doodshoofdaapjes, capucijnaapjes, en brulapen, die keihard schreeuwen ´s ochtends. Muggen ook. maar niet heel veel. En Pirañas, hebben we op gevist, ik had er één gevangen, de gids 7 en de rest niet. En er zat verdacht weinig vlees aan, maar we hebben ze zelf klaar schoongemaakt. Dik scherpe kaakjes denk. ´s avonds krokodillen gespot achter het huis. Wel tof. Toen we na 3 dagen in een bootje over riviertjes crossen, vogels kijken en krokodillen zoeken, werd het tijd om terug te gaan. Het had geregend, dus de weg terug duurde zoetjes aan 4 uur. ´s Avonds uitgegaan, twee boliviaantjes ontmoet die me wel wilden leren motorrijden als ik terugkwam van 2 dagen jungle. Wij samen uit, zegt ie ik wil een krat bier kopen, 4 euro heb ik nodig. Ja dág vriend, het is laat en ik wil naar huis, ik sta met iemand uit zuidafrika te praten (altijd goed he), koop maar een liter. Maar ik had niet kleiner dan 100, (10 euro) dus ik zeg erbij, O.W. als je me te weinig teruggeeft he. Dus dat jong zegt ja, en loopt weg. Naar de bar. langs de bar.  naar de deur. naar buiten.  met mijn geld. diefje. maar de grap is dat ik zijn mobiele telefoonnummer had, voor als ik terugkwam, om mij motorrijles te geven. wordt vervolgd.

Jungle toer gedaan, vet leuk 3 uur de rivier op naar een plek in het regenbos, het had daadwerkelijk geregend, dus tot de kniën met je rugzak van de aanlegplaats naar de plek in het bos, met toffe houten huizen en bedden met klamboes. drie keer het bos in geweest met de gids, en 5 anderen, uit nieuwzeeland, engeland, australie, ik kon dus mooi vertalen met men hoofd, gelukkig was dat wel leuk om te doen, vette planten. ´als je thee drinkt gemaakt van de wortel van deze boom, krijg je 10 jaar geen kinderen,´ ik zeg: zeker een rubberboom. Maar ik was de enige die hem snapte.
sporen gezien van tapir, en capibara, miereneter, jaguarpoep, wilde varkens gezien, en een toffe vogel, die geluid maakt dat niet te beschrijven is, hetgeen ik wijselijk achterwege laat. Met de boot terug.

*VERVOLG* Diefje gebeld, maar diefje nam niet op. nog 2 keer, beetje sjansen met het meisje van de belwinkel, en toen toch maar motorles gehad van een taxichauffeur, kawasaki met 125 cc. :D
nog een nachtje geslapen, en het vliegtuig naar la Paz gepakt. beduidend comfortabeler dan de bus.

In La Paz nog wat geëmmerd, er was weer eens een demonstratie, demonstratiecultuurtje hier. Ik vraag aan een luierende agent wat hij voor dikke gun om zen schouderheeft.
-´Traangasgranaten.´
´Oh, heb je die altijd bij je?´
-´Nee, alleen als er demonstraties zijn.´
´altijd dus?´
-´ja.´

droog mannetje. :P Geprobeerd om een motorfiets te huren. Hetgeen uiteindelijk ook lukte. Zonder creditcard. hij beheerst die lobbytechnieken.  Zonder bijster veel ervaring naar Copacabana gereden, althans, in de richting. Bij een politiepost moest ik men rijbewijs laten zien dat ik uiteraard niet bij me had, daar ik het niet bezit. voor 5 bolivianos mochten we doorrijden. 50 euro! WAT!? ohnee 50 cent, je moet delen door 10 voor euro´s niet vermenigvuldigen. Goed, doortuffen. Naar de peruaanse grens om eens even die stempel te scoren! Bleek dat we 10 dollar moesten betalen om te mogen grenshoppen. Bastards. Een of andere 24 uur regel. Kopje matige koffie gedronken in Peru, met de motortaxiriksja terug, weer de grens over. Terug op boliviaanse bodem, stempel gehaald, colaatje gedronken met de douandeman, om bij het wegrijden te ontdekken dat de politieman ons terugfloot. Waar onze kentekenplaat was. uhm, mag ik even bellen!? ik bellen met de verhuurder, zegt ie dat er geen probleem is, en dat ik hem 10 bolivianos moet geven. een euro. Ik met lood in de schoenen terug, vond het niet zo´n tof plan om in een cel te slapen op verdenking van poging tot omkoping. Godzijdank liep het tegen sluitingstijd, en de geïrriteerde agent schopte ons zowat de tent uit, ´naar la Paz met je kadaver!´
beter wel. Lekker gegeten en gepraat met zwitsers en geslapen in copacabana, alsmede ontbeten dat was zo tof. Ik bestelde een pannekoek met chocolade. Ik krijg een pannekoek. Ik vraag of ze misschien de chocolade vergeten was. ´huh?´ de chocolade, ik had met chocolade besteld als ik me niet vergis. ´oh ja.´ Rent naar binnen en komt terug met 2 chocoladerepen, een soort mars en een soort lion. in plastic. Ik kies de lion.

 Toch maar weggereden. Op naar de volgende politiepost. Jandorie weer uitleggen dat de kentekenplaats thuis was en uitleggen wat we hier deden en waarom het cool is om een stempel van peru in je paspoort te hebben. Zei die indirect dat ie ons van drugssmokkel verdacht, op een gestolen motor. ja hoor eens. Mochten we toch doorrijden. Mede dankzij mijn gelikte praatjes en oneindige beleefdheid en begrip voor zijn afschuwelijke verdachtmakingen. Dat was de derde keer problemen, en de laatste gelukkig, want die tijd die er in gaat zitten kan je beter op de motor doorbrengen denk ik. Johannes die nul ervaring had, kreeg rijles van mij, voldoende om hem achter het stuur op de terugweg te zetten. Ineens stopt hij, in paniek, blijkt ie met 80 km/h tegen hommel zijn aangereden, die hem prompt in zijn been stak. die knakker is dus allergisch voor wespensteken :P niet tof he, op 30 km afstand van een ziekenhuis, met alleen een motor. Snel die wiri gerookt aan de kant van de weg, om te checken of het dik werd. Het werd dik. 15 minuten gereden en nog maar eens gekeken. Het werd gelukkig dun, en hij voelde zich goed, hij noemde dit een van de beste wespensteken in tijden. Het was een hommel. Door de buitenwijken terugrijden in chaotisch verkeer, bij tijd en wijlen zelfs schrikken, teruggereden, echt zo lelijk, een 6 baans avenue, met vluchtheuvel, waar constant levensmoeie bolivianen oversteken. Motor afgeleverd, stukje rosa negra gegeten, een soort chocoladetaart, te lekker om te laten staan. en een whopper. Beter dat het rustig is in de Burgerking, het is hier een soort Finsterwolde, maar dan dat de geheime politie de communistische demonstranten niet neerslaat. Je ziet hier machos met rode vlaggen lopen, en sikkels en hamers en zo, wist ik niets van. Maar er zijn echt 2 Burgerkings in een stad met 1.000.000  mensen.  populair hier die kapitalisten.  ik vraag net aan de inlander naast me of er een McDonalds is. ´Er wás er wel een.´ Ik ga nu maar eens lekker oma bellen, 3 uur achter de pc om te typen en te uploaden is wel genoeg dunkt. Mij. De fotos van de Salar Uyuni komen nog. Vanavond pak ik de bus naar Santa Cruz, de nachtbus, bluhhh. Na Santa Cruz, pak ik de dagennachttrein, 24 uur pakweg, naar de Pantanal, een natuurgebied op de grens met Brazilïe. Voor nu tot later,

Martijn