Afscheid nemen bestaat best.
Dan toch minstens een berichtje WAAROM er 16 oktober voor het laatst iets gepost werd op www.aurevoirmartijn.blogspot.com
Ik zal tussen de haakjes alle gegronde redenen weergeven.
( ... )
en dan nu de redenen waar ik minder trots op ben.
( luiheid, laksheid en lafheid )
Ik ga wel even samenvatten wat er gebeurd is, daarbij enkele details achterwege latend. Ik ben naar Chili geweest een week. Dat was wel roest, met de bus de Andes over. Ik wou eerst met de olifant gaan, maar Elephantcruises Hannibal dependance Andes bleek al 2000 jaar niet te bestaan en daarvoor ook niet. 7 uur lang slingerwegen over 200 hemelsbrede kilometers, (het gaat er toch om hoe LANG een kilometer is?!) met een halve Nederlander en een Noor naast je. Gezellig wel, bij aankomst afscheid genomen, en de trein gepakt naar het gevaarlijkste deel van de stad. Daar is namelijk het seminar, dat is een moeilijk woord voor een moeilijk ding. Ik weet niet eens of het seminar is in het Nederlands, in het spaans is het seminario. Verdacht weinig zin om het na te trekken.
Maar, zeg maar een huis waar de paters in opleiding hun eerste jaar doorbrengen. 3 vrienden van mij zaten daar. Tomas, Juan en Santiago. Toen ik daar aankwam zag ik allemaal korte kapsels - dat van mij was nog lang op dat moment - maar mijn lange haar gooide zo weinig roet in het eten en zichzelven in de soep, dat het de moeite van het noemen niet waard is. Achteloze verspilling, voorgaande zin.
Fijn wat gepraat met de jongens daar, gevoetbald, verteld over mijn leven, gehoord over de hunnen. (Die Atilla was geen lieverdje). En ook over hun levenslopen. 14 broers, of geeneen. Met of zonder politierapport of schooldiploma's. 'Ik luisterde naar Metal en zei lelijke dingen tegen oude vrouwtjes.' of 'Ik spijbelde om naar de kerk te kunnen.' (nou ja dat laatste niet helemaal, maar even om het contrast aan te geven tussen de verschillende seminaristen.) En toch allemaal met dezelfde roeping. Pater worden. Nog even getwijfeld om katoliek te worden, (minder moeilijkdoenerij als ik een argentijnse de hand wil vragen) maar te weinig voordelen op kunnen schrijven om mezelf te kunnen overtuigen dat de opgeschreven voordelen opwegen tegen de nadelen.
Ik ging hardlopen, door wat later de gevaarlijkste wijk van Chili bleek te zijn. Die faam heeft het tenminste. Er werden behalve steelse blikken naar mijn horloge geen nare dingen gegooid. Handgranaten, petroliumbommen, het bleef allemaal achterwege. De enige schrik was toen er iemand schoot. Een straatje uit, die had haast ofzo. De kinderen die catachese volgen bij de paters kwamen langs om samen te pingpongen en te luisteren naar een preek over een spaanse martelaar ergens in 1600, die kant op. Toen we ze naar huis gingen brengen zag het er een stuk enger uit, mensen op straat die om kartonvuurtjes staan en je nakijken. Een donker trappenhuis met wachtende drugsdealers. We begeleidden een van de laatste jongetjes naar de voordeur, hij was een paar keer lastiggevallen in zijn eigen trappenhuis. Lieve lezer, wees nou maar niet te ongelukkig dat je geen iPod touch hebt. En blij dat jij wel in een wijk woont waar de politie komt als dat nodig is.
Het laatste jongetje dat we thuis brachten, Emanuel geloof ik, is een stil mannetje van 10 jaar. Niet zo heel goed in sport, verlegen, wel pienter. Toen de deur achter hem dicht ging legden Tomas en Santiago uit dat ze hun best deden om dit jongetje te vormen. Ik: 'vormen?!'
jaaa, weet je. Hij is niet... 'bien macho' zoals dat hoort he. (echt mannelijk) We hopen en bidden echt voor hem, dat hij niet homoseksueel wordt. Persoonlijk vond ik pater Nicolas en pater Fernando ook niet echt mannelijk over komen. Het leek mij een geschikt moment om dat niet hardop te zeggen.
Dat homofobe had ik met zulke grote stierenletters bij de nadelen geschreven, dat de voordelen van katoliek worden nooit zo groot kunnen zijn als de nadelen.
4wd derbij, en uppa naar de Zee. De Oceaan. Ik kreeg een lift van een van de bekenden van de paters in Santiago. Dat was fijn, scheelde mij waarschijnlijk een uurtje of 3 reizen. Doe ik het voor. Valparaiso en Vina del Mar zijn twee steden die tegen elkaar aanliggen. De militaire regering van Pinochet heeft een gedeelte van de regeringsmachten naar het provinciale Valparaiso verplaatst, om de macht beter verdeeld te hebben over de verschillende delen van het land. Dan is er dus minder sprake van 1 centrum waar al het geld heen gaat, en niet meer terugkomt. Een mooi idee, misschien ook een van de redenen dat het met Chili zo goed gaat economisch. Het is het meest ontwikkelde land van Zuidamerika, maar dat is ook niet zo moeilijk met concurrerende maar dan net niet landen zoals Bolivia en Ecuador. Fraaie ligging aan een baai, koloniale gebouwen, vriendelijke mensen. Ik trok het heel aardig. Wat gehobbeld over de straten, geshopt, uit geweest. Een paars tshirt met drie pinguins gekocht dat eigenlijk te klein is. Dat was wel prachtig, in Argentinie werd ik door alle neefjes en zo meegesleept naar verjaardagen van mensen die ik niet kende en daarna wel. Elke week was er wel ergens een verjaardag. Was ik in Chili, ik dacht he rustig een weekje geen verjaardag. Ik kwam wat lui tegen in een kroeg die mij uitnodigden naar een verjaardag van iemand, verderop in de stad. Dat feestje werd dan gehouden in een koffiebar annex vintage kleren winkeltje. En daar kon ik fijn dat shirt kopen. Een shirt met een herinnering!
Busje erbij naar La Serena, 500 kilometer naar het noorden. Ik vertrok 's avonds pas, en kwam op het gezellige tijdstip 01:30 aan. Toen nog, lopend natuurlijk, een onderkomen gezocht. Ik dacht aan een parkje, maar vond het risico groter dan mezelf en dan kan je het beter niet doen. Een mooi havenplaatsje met een dik hoog 3e milennium monument bovenop een schiereiland. Wel matig dat de afstanden zo groot zijn, je kan moeilijk lopen, en als je wil fietsen in Chili kan je maar beter een schep kopen om ijzererts op te graven. Met dat ijzer dan een fiets smeden, lijkt omslachtig maar je hebt dan nog eerder een fiets dan als je probeert er een te huren. Dat kan daar namelijk niet. En met de bus is het ook maar gokken of je komt waar je zijn wil. De buschauffeur zegt toch standaard: stap maar in.
'Is dit de bus naar staphorst?'
-'staphorst maar in.'
Toen een nachtbus naar Santiago de Chile geboekt, om 0005 ingestapt, je hebt al slaaptekort, maar gelukkig zetten ze vlak voordat je in slaap valt hele hele lame muziekdvd's op. Kom je aan in Santiago om 0700, niks open, een kinkhoestje, en stervenskoud, dan weet je dat alleen verwende amerikanen op zon leermoment het vliegtuig back pakken. Ik niet dus. Koffie gedronken toen dat kon en (weer) een nachtbus gereserveerd naar Argentinie. De Andes over weer, maar nu 's nachts want tijd is geld. Of beter, tijd is tijd, en zoveel had ik daar niet van. Het is ondertussen de 26ste en de 29ste vlieg ik naar Australie. En ik wou men vriendinnetje nog zien voordat ik daar afscheid van nam. tussen het moment van reserveren en het moment van instappen zaten pakweg 15 uren, die ik sightziend en etend doorbracht. En slapend even ook, was niet de bedoeling ook. Een aardige politieagent maakte mij wakker, of alles goed met me was. Jawel, en bedankt. Santiago heeft echt een toffe kathedraal wel, met een gesloten TVcircuit aldus de bordjes. Ik hoopte aflevering 24 van the Simpsons nog ergens te kunnen zien, maar er waren alleen maar religieuze beelden te zien. Nog een postkaart naar ik-weet-niet-meer-wie gestuurd. Geen idee of die ooit is aangekomen. En leuke klerenwinkeltjes, ze hebben een hele straat met vintage klerenwinkels. Ik word meestal een beetje panisch als ik teveel keus heb, een trouwerij kan ik nog wel aan : ja of nee. Of: kies een getal tussen de 1 en de 1000. dan heeft 27 geen voordelen boven 452, maar in een supermarkt bijvoorbeeld. Werd ik gebeld door een neefje of ik watercrackertjes wilde meenemen, (ik was in een winkelcentrum vlakbij een wal-mart) ik hang op, en bedenk me dat ik best had willen weten hoeveel ik moest meenemen. Nou ja, er zal wel niet teveel keus zijn daarin. Watercrackertjes. Ik daar heen, halve marathon vanaf de ingang naar de. Watercrackertjes. Kom ik aan: VEERTIEN VIERKANTE METER WATERCRACKERTJES in het schap. Geen grap he, 14 meter kwadraat. Teveel keus. Paniek. Gelukkig kreeg ik toen ik wakker werd aan de hartlongmachine een smsje: Het hoeft niet meer, ik heb al gevonden er lagen nog WATERCRACKERTJES achteraan de onderste plank. dank.
Ik zal jou bedanken ja.
Maar veel keus aan 2e hands kleren in een straatje in Chili. Wel heengaan als je tijd hebt.
Busje er bij, naar Argentinie maar weer. De laatste dagen heb ik in parkjes doorgebracht, naast mooie meisjes (wel steeds dezelfde, maar ze had elke keer een andere handtas, dat maakte het moeilijk voor mij om het meisje te herkennen, want ik let heel goed op handtassen.) en met familie. Nog een gezellig feestje gegeven, asadootje. Laatste bedank gesprekken over de telefoon. Spullen ingepakt. Natuurlijk ook dingen vergeten. Briefjes gepost en een laatste blik geworpen op de stapel doperwten en ananasschijven verpakkingen verzameling in de hoek van de tuin. En een figuurlijk blik over de schouders naar de recentste mooiste tijd van mijn leven. Ik heb niet gehuild geloof ik, dit keer niet. Ik was te opgewonden over het dichterbijkomende Australie waarschijnlijk. Wel de ogen vochtig gehad. Dat is ook moeilijk te vermijden als je onder de douche staat. Wie gaat er nou weer douchen met een duikbril op. Mijn surrogaatmammie moest wel een traantje wegpinken. Of ja, moest, ze deed het in ieder geval. Maar je mag het ook gewoon over je wangen laten biggelen. Het is soms heel goed om te huilen dat lucht op. Net als het het vliegtuig met vluchtnummer LA933. Of steeg op, hoor je ook wel eens.
DANKWOORD
Ik dank u, Argentina, en uw volk. Voor de gastvrijheid, de zon en de herrineringen. Die ik bij me zal dragen tot ik onder een vrachtwagen kom, of tegen een bergwand aanvlieg in dichte mist. En daarna. U Argentina, bent de gastvrouw geweest van een dankbare gast, vrouwenverleidend, of jammerlijk falend in pogingen tot. Argentina, ik... He. Zijn dat tranen!? Je gaat toch niet zitten huilen he. He! ARGENTINA!
Ik zal tussen de haakjes alle gegronde redenen weergeven.
( ... )
en dan nu de redenen waar ik minder trots op ben.
( luiheid, laksheid en lafheid )
Ik ga wel even samenvatten wat er gebeurd is, daarbij enkele details achterwege latend. Ik ben naar Chili geweest een week. Dat was wel roest, met de bus de Andes over. Ik wou eerst met de olifant gaan, maar Elephantcruises Hannibal dependance Andes bleek al 2000 jaar niet te bestaan en daarvoor ook niet. 7 uur lang slingerwegen over 200 hemelsbrede kilometers, (het gaat er toch om hoe LANG een kilometer is?!) met een halve Nederlander en een Noor naast je. Gezellig wel, bij aankomst afscheid genomen, en de trein gepakt naar het gevaarlijkste deel van de stad. Daar is namelijk het seminar, dat is een moeilijk woord voor een moeilijk ding. Ik weet niet eens of het seminar is in het Nederlands, in het spaans is het seminario. Verdacht weinig zin om het na te trekken.
Maar, zeg maar een huis waar de paters in opleiding hun eerste jaar doorbrengen. 3 vrienden van mij zaten daar. Tomas, Juan en Santiago. Toen ik daar aankwam zag ik allemaal korte kapsels - dat van mij was nog lang op dat moment - maar mijn lange haar gooide zo weinig roet in het eten en zichzelven in de soep, dat het de moeite van het noemen niet waard is. Achteloze verspilling, voorgaande zin.
Fijn wat gepraat met de jongens daar, gevoetbald, verteld over mijn leven, gehoord over de hunnen. (Die Atilla was geen lieverdje). En ook over hun levenslopen. 14 broers, of geeneen. Met of zonder politierapport of schooldiploma's. 'Ik luisterde naar Metal en zei lelijke dingen tegen oude vrouwtjes.' of 'Ik spijbelde om naar de kerk te kunnen.' (nou ja dat laatste niet helemaal, maar even om het contrast aan te geven tussen de verschillende seminaristen.) En toch allemaal met dezelfde roeping. Pater worden. Nog even getwijfeld om katoliek te worden, (minder moeilijkdoenerij als ik een argentijnse de hand wil vragen) maar te weinig voordelen op kunnen schrijven om mezelf te kunnen overtuigen dat de opgeschreven voordelen opwegen tegen de nadelen.
Ik ging hardlopen, door wat later de gevaarlijkste wijk van Chili bleek te zijn. Die faam heeft het tenminste. Er werden behalve steelse blikken naar mijn horloge geen nare dingen gegooid. Handgranaten, petroliumbommen, het bleef allemaal achterwege. De enige schrik was toen er iemand schoot. Een straatje uit, die had haast ofzo. De kinderen die catachese volgen bij de paters kwamen langs om samen te pingpongen en te luisteren naar een preek over een spaanse martelaar ergens in 1600, die kant op. Toen we ze naar huis gingen brengen zag het er een stuk enger uit, mensen op straat die om kartonvuurtjes staan en je nakijken. Een donker trappenhuis met wachtende drugsdealers. We begeleidden een van de laatste jongetjes naar de voordeur, hij was een paar keer lastiggevallen in zijn eigen trappenhuis. Lieve lezer, wees nou maar niet te ongelukkig dat je geen iPod touch hebt. En blij dat jij wel in een wijk woont waar de politie komt als dat nodig is.
Het laatste jongetje dat we thuis brachten, Emanuel geloof ik, is een stil mannetje van 10 jaar. Niet zo heel goed in sport, verlegen, wel pienter. Toen de deur achter hem dicht ging legden Tomas en Santiago uit dat ze hun best deden om dit jongetje te vormen. Ik: 'vormen?!'
jaaa, weet je. Hij is niet... 'bien macho' zoals dat hoort he. (echt mannelijk) We hopen en bidden echt voor hem, dat hij niet homoseksueel wordt. Persoonlijk vond ik pater Nicolas en pater Fernando ook niet echt mannelijk over komen. Het leek mij een geschikt moment om dat niet hardop te zeggen.
Dat homofobe had ik met zulke grote stierenletters bij de nadelen geschreven, dat de voordelen van katoliek worden nooit zo groot kunnen zijn als de nadelen.
4wd derbij, en uppa naar de Zee. De Oceaan. Ik kreeg een lift van een van de bekenden van de paters in Santiago. Dat was fijn, scheelde mij waarschijnlijk een uurtje of 3 reizen. Doe ik het voor. Valparaiso en Vina del Mar zijn twee steden die tegen elkaar aanliggen. De militaire regering van Pinochet heeft een gedeelte van de regeringsmachten naar het provinciale Valparaiso verplaatst, om de macht beter verdeeld te hebben over de verschillende delen van het land. Dan is er dus minder sprake van 1 centrum waar al het geld heen gaat, en niet meer terugkomt. Een mooi idee, misschien ook een van de redenen dat het met Chili zo goed gaat economisch. Het is het meest ontwikkelde land van Zuidamerika, maar dat is ook niet zo moeilijk met concurrerende maar dan net niet landen zoals Bolivia en Ecuador. Fraaie ligging aan een baai, koloniale gebouwen, vriendelijke mensen. Ik trok het heel aardig. Wat gehobbeld over de straten, geshopt, uit geweest. Een paars tshirt met drie pinguins gekocht dat eigenlijk te klein is. Dat was wel prachtig, in Argentinie werd ik door alle neefjes en zo meegesleept naar verjaardagen van mensen die ik niet kende en daarna wel. Elke week was er wel ergens een verjaardag. Was ik in Chili, ik dacht he rustig een weekje geen verjaardag. Ik kwam wat lui tegen in een kroeg die mij uitnodigden naar een verjaardag van iemand, verderop in de stad. Dat feestje werd dan gehouden in een koffiebar annex vintage kleren winkeltje. En daar kon ik fijn dat shirt kopen. Een shirt met een herinnering!
Busje erbij naar La Serena, 500 kilometer naar het noorden. Ik vertrok 's avonds pas, en kwam op het gezellige tijdstip 01:30 aan. Toen nog, lopend natuurlijk, een onderkomen gezocht. Ik dacht aan een parkje, maar vond het risico groter dan mezelf en dan kan je het beter niet doen. Een mooi havenplaatsje met een dik hoog 3e milennium monument bovenop een schiereiland. Wel matig dat de afstanden zo groot zijn, je kan moeilijk lopen, en als je wil fietsen in Chili kan je maar beter een schep kopen om ijzererts op te graven. Met dat ijzer dan een fiets smeden, lijkt omslachtig maar je hebt dan nog eerder een fiets dan als je probeert er een te huren. Dat kan daar namelijk niet. En met de bus is het ook maar gokken of je komt waar je zijn wil. De buschauffeur zegt toch standaard: stap maar in.
'Is dit de bus naar staphorst?'
-'staphorst maar in.'
Toen een nachtbus naar Santiago de Chile geboekt, om 0005 ingestapt, je hebt al slaaptekort, maar gelukkig zetten ze vlak voordat je in slaap valt hele hele lame muziekdvd's op. Kom je aan in Santiago om 0700, niks open, een kinkhoestje, en stervenskoud, dan weet je dat alleen verwende amerikanen op zon leermoment het vliegtuig back pakken. Ik niet dus. Koffie gedronken toen dat kon en (weer) een nachtbus gereserveerd naar Argentinie. De Andes over weer, maar nu 's nachts want tijd is geld. Of beter, tijd is tijd, en zoveel had ik daar niet van. Het is ondertussen de 26ste en de 29ste vlieg ik naar Australie. En ik wou men vriendinnetje nog zien voordat ik daar afscheid van nam. tussen het moment van reserveren en het moment van instappen zaten pakweg 15 uren, die ik sightziend en etend doorbracht. En slapend even ook, was niet de bedoeling ook. Een aardige politieagent maakte mij wakker, of alles goed met me was. Jawel, en bedankt. Santiago heeft echt een toffe kathedraal wel, met een gesloten TVcircuit aldus de bordjes. Ik hoopte aflevering 24 van the Simpsons nog ergens te kunnen zien, maar er waren alleen maar religieuze beelden te zien. Nog een postkaart naar ik-weet-niet-meer-wie gestuurd. Geen idee of die ooit is aangekomen. En leuke klerenwinkeltjes, ze hebben een hele straat met vintage klerenwinkels. Ik word meestal een beetje panisch als ik teveel keus heb, een trouwerij kan ik nog wel aan : ja of nee. Of: kies een getal tussen de 1 en de 1000. dan heeft 27 geen voordelen boven 452, maar in een supermarkt bijvoorbeeld. Werd ik gebeld door een neefje of ik watercrackertjes wilde meenemen, (ik was in een winkelcentrum vlakbij een wal-mart) ik hang op, en bedenk me dat ik best had willen weten hoeveel ik moest meenemen. Nou ja, er zal wel niet teveel keus zijn daarin. Watercrackertjes. Ik daar heen, halve marathon vanaf de ingang naar de. Watercrackertjes. Kom ik aan: VEERTIEN VIERKANTE METER WATERCRACKERTJES in het schap. Geen grap he, 14 meter kwadraat. Teveel keus. Paniek. Gelukkig kreeg ik toen ik wakker werd aan de hartlongmachine een smsje: Het hoeft niet meer, ik heb al gevonden er lagen nog WATERCRACKERTJES achteraan de onderste plank. dank.
Ik zal jou bedanken ja.
Maar veel keus aan 2e hands kleren in een straatje in Chili. Wel heengaan als je tijd hebt.
Busje er bij, naar Argentinie maar weer. De laatste dagen heb ik in parkjes doorgebracht, naast mooie meisjes (wel steeds dezelfde, maar ze had elke keer een andere handtas, dat maakte het moeilijk voor mij om het meisje te herkennen, want ik let heel goed op handtassen.) en met familie. Nog een gezellig feestje gegeven, asadootje. Laatste bedank gesprekken over de telefoon. Spullen ingepakt. Natuurlijk ook dingen vergeten. Briefjes gepost en een laatste blik geworpen op de stapel doperwten en ananasschijven verpakkingen verzameling in de hoek van de tuin. En een figuurlijk blik over de schouders naar de recentste mooiste tijd van mijn leven. Ik heb niet gehuild geloof ik, dit keer niet. Ik was te opgewonden over het dichterbijkomende Australie waarschijnlijk. Wel de ogen vochtig gehad. Dat is ook moeilijk te vermijden als je onder de douche staat. Wie gaat er nou weer douchen met een duikbril op. Mijn surrogaatmammie moest wel een traantje wegpinken. Of ja, moest, ze deed het in ieder geval. Maar je mag het ook gewoon over je wangen laten biggelen. Het is soms heel goed om te huilen dat lucht op. Net als het het vliegtuig met vluchtnummer LA933. Of steeg op, hoor je ook wel eens.
DANKWOORD
Ik dank u, Argentina, en uw volk. Voor de gastvrijheid, de zon en de herrineringen. Die ik bij me zal dragen tot ik onder een vrachtwagen kom, of tegen een bergwand aanvlieg in dichte mist. En daarna. U Argentina, bent de gastvrouw geweest van een dankbare gast, vrouwenverleidend, of jammerlijk falend in pogingen tot. Argentina, ik... He. Zijn dat tranen!? Je gaat toch niet zitten huilen he. He! ARGENTINA!
posted by Martijn at Tuesday, December 04, 2007
9 comments
